Nie taka znowu słaba. Analiza wybranych strategii artystycznych Joanny Rajkowskiej

The aim of this thesis is to present selected artistic startegies of Joanna Rajkowska and to reconsider the foregoing crictical analysis and interpretations. Critical approach to the category of „weaknes”, frequently used by artist, leads to stating the proposition of considering Rajkowska as an artist who hold a position of power, which revealed itself in her strategies of dealing with audience and institutions of art. First chapter contains analysis of the most widely known projects of Joanna Rajkowska: Minaret (2009), Oxygenator (2007), Greetings from Jerusalem Avenue (2002) and Trafostation (2016). This projects are interpreted as hegemonic strategies in terms created by Ernesto Laclau and Chantal Mouffe. Second chapter contains analysis of works: Berlin Shrub (2003), Rotor (2009) and Aquarius (2009). In considering this projects crucial issues are: the relations between objects and audience created by the artist and interpretative difficulties followed by this relations. In third chapter performances Hello (2004) and Basia (2009) are discussed. Reference points for analysis in this chapter are theories of performance art and perfomativity created by Erika Fischer-Lichte and Peggy Phelan. Two main issues discussed in this chapter are documentation of performance art and it's impact on audience's experience and Rajkowska's strategies of creating artistic archive.

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie wybranych strategii artystycznych Joanny Rajkowskiej oraz rewizja dotychczasowych interpretacji krytycznych dotyczących jej twórczości. Poddanie krytycznej analizie kategorii słabości, obecnej w autodyskursie artystki, prowadzi do sformułowania propozycji spojrzenia na Rajkowską jako artystkę występującą z pozycji siły, objawiającej się poprzez strategie jej działania wobec publiczności i instytucji sztuki.W pierwszym rozdziale omówione zostają najbardziej znane projekty Rajkowskiej: Minaret (2009-2011), Dotleniacz (2007), Pozdrowienia z Alej Jerozolimskich (2002) oraz Trafostacja (2016). Bazą metodologiczną dla krytycznej jest teoria hegemonii sformułowana przez Ernesto Laclaua i Chantal Mouffe. W drugim rozdziale analizie zostają poddane projekty Berliński krzak (2003), Wirnik (2009) i Wodnik (2009), będące mikrointerwencjami umieszczanymi w przestrzeni miejskiej. Centralnymi problemami w analizie projektów jest relacja w jakiej istnieją wobec odbiorców oraz implikowane przez nie problemy interpretacyjne. Trzeci rozdział jest poświęcony performansom Hello (2004) oraz Basia (2009). Punktem odniesienia dla analizy zawartej w tym rozdziale są teorie performansu i performatywności sformułowane przez Erikę Fischer-Lichte oraz Peggy Phelan. W rozdziale podjęty zostaje problem dokumentacji performansów i tego w jaki sposób wpływa ona na doświadczenie publiczności oraz kwestia konstruowania przez Joannę Rajkowską archiwum własnej twórczości.