„Françoise Lefèvre « Le Petit Prince cannibale » i Hugo Hotiot « L’empereur, c’est moi » - autyzm odzwierciedlony”

L’objectif du présent mémoire est de montrer la signification de l’autisme dans la littérature contemporaine et de souligner que ce sujet est d’intérêt public. Parallèlement, par l'analyse des deux romans autobiographiques complémentaire et constituent deux beaux témoignages littéraires d’amour entre un fils et sa mère, j’expose les relations difficiles et uniques vécues par les familles avec un enfant autiste. J'ai choisi deux romans parmi plusieurs œuvres sur l’autisme comme corpus : Françoise Lefèvre « Le petit prince cannibale » (1990) et Hugot Horiot « L’empereur c’est moi » (2013). Ces deux romans se complètent parfaitement. Le premier est écrit par une mère, elle décrit sa lutte contre l’autisme de son enfant. Le deuxième est écrit vingt-trois ans après par son fils qui a été finalement diagnostiqué comme ayant syndrome d’Asperger. Ces deux livres sont en même temps très différents et très semblables.

The purpose of this memoir is to show the meaning of autism in contemporary literature and to emphasize that this subject is of public interest. At the same time, by analyzing two complementary autobiographical novels and constituting two beautiful literary testimonies of love between a son and his mother, I expose the difficult and unique relationships experienced by families with an autistic child. I chose two novels among several works on autism as a corpus: Françoise Lefèvre « Le Petit Prince cannibale » (1990) and Hugot Horiot « L’empereur c’est moi » (2013). These two novels complement each other perfectly. The first is written by a mother, she describes her fight against the autism of her child. The second is written twenty-three years later by his son who was finally diagnosed as having Asperger's syndrome. These two books are at the same time very different and very similar.

Celem niniejszej pracy jest ukazanie znaczenia tematu autyzmu w literaturze współczesnej oraz podkreślenie, że dotyczy on całego społeczeństwa. Jednocześnie, poprzez analizę dwóch powieści autobiograficznych, które się dopełniają i tworzą dwa piękne literackie świadectwa miłości pomiędzy matką i synem, ukazuję trudne i wyjątkowe relacje przeżyte przez rodzinę, której członkiem jest dziecko z autyzmem. Jako korpus niniejszej pracy wybrałam dwie powieści spośród wielu pozycji dotyczących autyzmu: Françoise Lefèvre « Le Petit Prince cannibale » (1990) et Hugot Horiot « L’empereur c’est moi » (2013). Te dwie powieści perfekcyjnie się dopełniają. Pierwsza była napisana w 1990 roku przez Françoise Lefèvre- matkę ; która opisuje swoją walkę z autyzmem jej syna. Druga natomiast została napisana 23 lata później przez jej syna który ostatecznie został zdiagnozowany z zespołem Aspergera. Te dwie książki są jednocześnie bardzo różne i podobne.