Black Island of Aleksandra Wasilkowska - between 20th-century theater and New Humanities

Celem niniejszej pracy jest próba interpretacji obiektu scenograficznego Wyspy autorstwa Aleksandry Wasilkowskiej, przygotowanego na potrzeby spektaklu „Życie seksualne dzikich” Krzysztofa Garbaczewskiego. Na wstępie autor relacjonuje recenzencki odbiór przedstawienia i zwraca uwagę na istotną rolę, jaką krytycy przypisywali charakterystycznej scenografii. Następnie przedstawia opis Wyspy i jej sposobu działania. Pierwsza część pracy zawiera uwagi na temat materialnego charakteru obiektu oraz sensualnego wymiaru jego postrzegania. Autor zestawia Wyspę z wybranymi koncepcjami i realizacjami teatralnymi z pierwszej połowy XX wieku (E. G. Craig, teatr włoskich futurystów). W kolejnej części przedstawione zostają rozważania na temat postantropocentrycznej wymowy obecności materialnego obiektu na scenie, a także możliwości odczytywania jej w kluczu ekologicznym. W tym celu autor przywołuje projekty Tadeusza Kantora oraz Heinera Goebbelsa. Wreszcie, Wyspa Wasilkowskiej zostaje zestawiona z teorią hiperobiektów Timothy’ego Mortona. Pozwala to autorowi postawić tezę, że „Życie seksualne dzikich”, dzięki wprowadzeniu do struktury spektaklu obiektu Wyspy, można odczytywać jako przedstawienie ekologiczne, stanowiące przykład wyróżnianej przez Mortona sztuki hiperobiektów.

The aim of this thesis is to present an interpretation of scenography object Black Island by Aleksandra Wasilkowska from “Życie seksualne dzikich” by Krzysztof Garbaczewski. At the beginning, the author reports press reception of the performance, emphasizing the way how critics perceived the role of the Black Island. Then, the author present the description of the scenography object and kinds of its impact. The first part of the thesis contains author’s observations on material character of the Black Island and sensual aspects of its perception. The author confronts the Black Island with selected thoughts and works of theatre artists from the beginning of the 20th Century (E. G. Craig, Italian futurist theatre). In the second part, considerations about postanthropocentric significance of object stage presence and its potential ecological meaning are being featured. For this purpose the author brings up the ideas of Tadeusz Kantor and Heiner Goebbels. Finally, Wasilkowska Black Island is juxtaposed with the theory of hyperobjects by Timothy Morton. This allows the author to put forward the thesis that “Życie seksualne dzikich", thanks to the introduction of the Black Island object into its structure, can be interpreted as an ecological performance and an example of the hyperobject art distinguished by Morton.