Role of communication in fictitious worlds

Celem niniejszej pracy jest próba uchwycenia istoty komunikacji w polu teatru oraz fabularnych gier na żywo. We wstępie zostają poddane analizie podstawy zasad procesów komunikacyjnych, przybliżone potencjalne problemy i skutki nieumiejętnych praktyk. Aby zrozumieć funkcjonowanie fabularnych gier odgrywanych na żywo, w drugim rozdziale autorka powołuje się na genezę zjawiska i prezentuje zasady bezpiecznego angażowania graczy podczas przebiegu rozgrywki. Trzeci rozdział, dotyczący obszaru teatru, zawiera analizę praktyk twórców mających na celu powołanie i wytworzenie wspólnoty za sprawą zaangażowania widzów w przebieg spektakli. Autorka przywołuje zarówno przemyślane w jej odczuciu praktyki formuły auto-teatru, jak i teatralne eksperymenty, na przykładzie których analizuje potencjalne niebezpieczeństwa, powołując się m. in. na spektakl „Orgia” w reżyserii Wiktora Rubina. Pozwala to autorce zestawić bezpieczne i konsekwentne stosowanie zasad współudziału w grach fabularnych z praktykami twórców, których to działania niekoniecznie wpisują się w bezpieczne i przede wszystkim komfortowe traktowanie uczestników.

The purpose of this bachelor’s thesis is to attempt to present the essence of communication in the field of theater and live action role-playing games. At the beginning, author analyzes the basics of the principles of communication processes, introduces the potential problems and effects of inefficient practices. In order to understand the functioning of live action role-playing games in the second chapter, author refers to the genesis of the phenomenon and presents the principles of safe involvement of players during the game. In the third chapter about the theater, author analyzes the artists practices aimed at establishing and creating a community through the involvement of viewers in the performances. The author recalls practice of auto-theater formula and theatrical experiments, where she analyzes the potential danger based on the performance "Orgia" directed by Wiktor Rubin. This allows author to combine safe and consistently applied rules of collaboration in live action role-playing games with the practices of theater creators, whose activities do not necessarily fit in with the safe and above all comfortable treatment of participants.