INTRODUCTION. Insulin secretion impairment and
decreased insulin sensitivity coexist in type 2 diabetes mellitus. Aim of the study was: 1) to search for
the association of insulin resistance candidate gene
markers, the TNF-a –308 G/A promoter polymorphism and the K121Q PC-1 variant, with type 2 diabetes in a Polish population; 2) to examine their influence on pre-diabetes quantitative traits.
MATERIALS AND METHODS. Overall 732 subjects
were examined. For case-control analysis we included 612 individuals: 358 type 2 diabetes patients
and 254 controls. To assess prediabetic quantitative
traits we examined 120 normoglycaemic individuals (the mean age: 34.2 years, the mean BMI: 27.9)
with a family history of type 2 diabetes. The insulin
and glucose levels were measured during OGTT and
secondary indices were calculated. The groups were
genotyped using RFLP. For the case-control study c2
test was used. For quantitative traits a multivariate
linear regression analysis was employed.
RESULTS. The allele distribution was similar in the
group of patients and in the controls: (15.7%/84.2%
vs. 14.0%/86.0%, p = 0.38, for the - 308 G/A TNF-a
polymorphism, and 12.9%/87.1% vs. 13.1%/86.9%,
p = 0.86, for K121Q PC-1 variant, respectively). Similarly, there was no difference in the genotype distribution. However, the carriers of at least one TNF1-a
A allele (28% of the analyzed subjects) showed
a higher ratio of 120-min insulin to the fasting insulin versus GG carriers (5.9 ± 6.5 vs. 3.4 ± 2.4;
p = 0.04). Moreover, some additional differences
were found for both markers in stratified analyses
based on BMI, gender and age at examination.
CONCLUSION. Both examined markers, the TNF-a
-308 GÆA promoter polymorphism and the K121Q PC-1
variant, seem to influence the prediabetic quantitative traits in a Polish population. However, in case-control study we did not find the evidence of their association with type 2 diabetes in a Polish population.
WSTĘP. W cukrzycy typu 2 współistnieją upośledzenie wydzielania insuliny i zmniejszona wrażliwość na
jej działanie. Celem badania było poszukiwanie
związku polimorfizmów w genach kandydatach insulinooporności (–308 GÆA w promotorze genu TNF-a
(tumor necrosis factor a) oraz wariantu aminokwasowego K121Q w genie PC-1) z cukrzycą typu 2
w populacji polskiej oraz przeanalizowanie wpływu
powyższych polimorfizmów na przedcukrzycowe
cechy ilościowe.
MATERIAŁ I METODY. Przebadano 732 osoby. Do
analizy związku wybranych markerów z cukrzycą
typu 2 włączono 612 niespokrewnionych osób (case-control analysis): 358 chorych na cukrzycę i 254 osoby z grupy kontrolnej. W analizie przedcukrzycowych
cech ilościowych przebadano 120 osób z prawidłowymi stężeniami glukozy (średni wiek: 34,2 roku,
średni BMI: 27,9), z dodatnim wywiadem rodzinnym
w kierunku cukrzycy typu 2. W grupie tej dokonano
pomiaru stężeń insuliny i glukozy podczas doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT, oral glucose tolerance test) oraz obliczono pośrednie wskaźniki wrażliwości na insulinę. U wszystkich badanych osób przeprowadzono genotypowanie metodą zmiennej długości fragmentów restrykcyjnych (RFLP, restriction
fragment length polymorphism). W analizie statystycznej w badaniu osób niespokrewnionych użyto
testu c2. W części projektu, związanej z cechami ilościowymi, zastosowano wieloczynnikową analizę
wariancji (ANOVA) z uwzględnieniem wpływu płci,
wieku i wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index).
WYNIKI. Stwierdzono zbliżony rozkład alleli u chorych na cukrzycę typu 2 i u osób z grupy kontrolnej:
15,7%/84,2% vs. 14,0%/86,0%, p = 0,38 dla polimorfizmu –308 GÆA TNF-a i 12,9%/87,1% vs. 13,1%/
/86,9%, p = 0,86 dla wariantu aminokwasowego
K121Q genu PC-1. Podobnie nie zaobserwowano
różnic w rozkładzie genotypów. Jednak przy analizie cech ilościowych nosiciele przynajmniej jednego
allelu A w genie TNF-a (28% analizowanych osób)
cechowali się wyższym wskaźnikiem obliczonym jako
stosunek stężenia insuliny w 120. minucie do stężenia
insuliny na czczo niż nosiciele genotypu GG (5,9 ±
± 6,5 vs. 3,4 ± 2,4; p = 0,04). Ponadto, pewne dodatkowe różnice wykazano w analizie stratyfikacyjnej,
przeprowadzonej na podstawie BMI, płci i wieku chorych w odniesieniu do obu badanych polimorfizmów. WNIOSKI. Oba badane markery, –308 GÆA promotora genu TNF-a oraz wariant aminokwasowy K121Q
PC-1, wydają się wpływać na przedcukrzycowe cechy ilościowe w populacji polskiej. Nie znaleziono
natomiast dowodów ich związku z cukrzycą typu 2
w badanej populacji.
