Pedagogika społeczna jako źródło refleksji profilaktycznej i resocjalizacyjnej

The article presents an analysis and interpretation of the sources and other materials gathered in search of answers to the questions about social pedagogy as the source of contemporary social rehabilitation thinking and practice. Social pedagogy and social rehabilitation pedagogy share some of their history, both rooted in the thinking and writings of the first Polish pedagogues (19th/20th century), and also in the institutional measures designed to serve people and social groups, especially children threatened by poverty, marginalization and social maladjustment. The article discusses the developmental stages of Polish social pedagogy, with the turning point being 1945, as well as their implications for the evolution of social rehabilitation ideas and practice, from their origin at the turn of the 19th and 20th centuries to the present day.

Celem artykułu jest prezentacja odpowiedzi na pytanie o pedagogikę społeczną jako źródło współczesnej myśli i praktyki resocjalizacyjnej. Pedagogika społeczna i pedagogika resocjalizacyjna mają wspólną historię ugruntowaną w myśli i piśmiennictwie pierwszych polskich pedagogów i w instytucjonalnych rozwiązaniach służących ludziom i grupom społecznym, a przede wszystkim dzieciom, zagrożonych ubóstwem, marginalizacją i niedostosowaniem społecznym. Artykuł prezentuje etapy rozwoju polskiej pedagogiki społecznej podzielone cezurą 1945 roku i jej implikacje dla ewolucji refleksji i naukowej i praktyki resocjalizacyjnej od jej początków na przełomie XIX i XX wieku po czasy współczesne w oparciu o analizę i interpretację materiałów źródłowych i opracowań wtórnych.