Stosunki wyznaniowe w wybranych państwach muzułmańskich

This thesis describes the relations between state and religious organisations, as well as select religion law regulations and legal regulations related to them (such as marital law or religious education in schools), and constitutional regulations important for freedom of religion and relations between state and religion in four countries: Turkey, Albania, Bosnia and Herzegovina and Indonesia. These states are eligible as Muslim countries by criteria established in the thesis. Each of the chapters also incorporates a brief history of religion and religion law in the country, as well as short information regarding current religious structure of the country. The introductory chapter also contains a brief analysis of Muslim doctrine regarding the relationships between state and religion. The chapter describing Turkey, outside of the elements shared by all of the chapters analyses the Turkish approach towards secularism and the secular state, as well as state authority Diyanet (Religious Affairs Office), which administers the Muslim religion in Turkey. The chapter regarding Albania focuses to a greater degree on the relationships with respective religious organisations. In the chapter about Bosnia and Herzegovina, the issue of holidays (breaks) is described in a greater detail. The chapter regarding Indonesia incorporates a description of Aceh province and its legal system, as in this province the sharia law is in use, as well as issues of Blasphemy and Pornography Laws. At the end of each of the chapters classification of the religious relationships model in the country described is attempted, with consideration of various possible models. In descriptions of Turkey, Albania and Bosnia and Herzegovina the existing case-law of European Court of Human Rights connected to these countries is utilised.

Praca opisuje relacje między państwem a związkami wyznaniowymi, a także wybrane regulacje prawa wyznaniowego i z nim powiązane (takie jak prawo małżeńskie czy nauczanie religii w szkołach) oraz przepisy konstytucyjne mające znaczenie dla wolności wyznania i stosunków wyznaniowych w czterech państwach: Turcji, Albanii, Bośni i Hercegowinie oraz Indonezji. Te państwa spełniają kryteria przyjętej w pracy definicji państw muzułmańskich. Każdy z rozdziałów zawiera także rys historyczny religii i prawa wyznaniowego oraz krótką informację o aktualnej strukturze wyznaniowej państwa. Wstęp pracy zawiera skróconą analizę doktryny islamu odnoszącej się do stosunków wyznaniowych. Rozdział poświęcony Turcji, oprócz elementów wspólnych dla wszystkich rozdziałów podejmuje analizę tureckiego rozumienia sekularyzmu i świeckiego państwa, a także państwowego organu Diyanet (urzędu do spraw religijnych), zarządzającego w Turcji islamem. Rozdział poświęcony Albanii kładzie większy nacisk na relacje państwa z poszczególnymi związkami wyznaniowymi. W rozdziale dotyczącym Bośni i Hercegowiny poruszone jest szerzej zagadnienie dni wolnych od pracy. Rozdział traktujący o Indonezji zawiera opis funkcjonowania prowincji Aceh, w której obowiązuje prawo szariatu, a także problematyki praw odnośnie bluźnierstwa i pornografii. Na koniec każdego z rozdziałów przeprowadzono próbę określenia modelu stosunków wyznaniowych w każdym z omawianych państw, starając się rozważyć kilka wariantów. W opisach Turcji, Albanii oraz Bośni i Hercegowiny wykorzystano także istniejące orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczące tych państw.