Opieka pielęgniarska nad pacjentką z oparzeniem termicznym II/III stopnia – studium przypadku

Wstęp: Oparzenia są czwartą pod względem częstości przyczyną urazów na świecie i stanowią poważne zagrożenie dla życia i zdrowia poszkodowanego. Powstają wskutek działania energii przekraczającej zdolności obronne organizmu. Oparzenia możemy podzielić ze względu na głębokość zmian, rozległość oraz czynnik sprawczy. Podstawą leczenia choroby oparzeniowej jest resuscytacja płynowa, a w ciężkich przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna.Cel pracy: Rozpoznanie i przedstawienie problemów zdrowotnych pacjentki z oparzeniami ciała, sformułowanie diagnoz pielęgniarskich w oparciu o klasyfikację NANDA, opracowanie i zaprezentowanie planu opieki pielęgniarskiej, realizacji i ewaluacji działań nad pacjentką leczoną w warunkach szpitalnych.Materiał i metody: W badaniu wykorzystano metodę studium indywidualnego przypadku 35-letniej kobiety z oparzeniem termicznym II/III stopnia. Główne techniki badawcze zastosowane w pracy to obserwacja, analiza dokumentacji szpitalnej oraz wywiad. Wykorzystanymi narzędziami były m.in. autorski kwestionariusz wywiadu, skala oceny głębokości oparzenia, skala bólu NRS, karta obserwacji, karta gorączkowa oraz karta zleceń lekarskich.Wyniki: Głównymi dolegliwościami pacjentki były silny ból w miejscu urazu tkanek, nasilony niepokój oraz trudności z zachowaniem ciągłości snu i akceptacją nowej sytuacji zdrowotnej. Chora oprócz płynoterapii i tlenoterapii wymagała profilaktyki przeciwzakrzepowej oraz przeciwodleżynowej, a także przeciwdziałania występującym skutkom unieruchomienia (przykurcze, zaparcia). Istotnym problemem w opiece nad chorą była profilaktyka infekcji miejsc przeszczepionej skóry, a także ran oparzeniowych. Obniżenie zdolności obronnych organizmu, zastosowanie centralnego dostępu naczyniowego i cewnika Foley’a przyczyniły się do zwiększenia ryzyka zakażenia. Wnioski: Celem w opiece nad osobą z chorobą oparzeniową jest kompleksowa specjalistyczna opieka medyczna zarówno w okresie hospitalizacji jak i po jej zakończeniu, ocena zdolności i deficytów, przygotowanie pacjentki do samoopieki i pełnienia ról społecznych, a także edukacja w zakresie postępowania z ranami.

Introduction: Burns are the fourth most common cause of injury worldwide and pose a serious threat to the life and health of the patient. They are caused by energy that exceeds the body's ability to defend itself. Burns can be divided according to the depth of lesions, extent and causative factor. The basis of treatment of burn disease is fluid resuscitation, and in severe cases surgical intervention is necessary.Objective: To recognize and present the health problems of a patient with burns of the body, to formulate nursing diagnoses based on the NANDA classification, to develop and present a plan of nursing care, implementation and evaluation of activities over the patient treated in the hospital setting.Material and methods: The study used the individual case study method of a 35-year-old woman with a second/third degree thermal burn. The main research techniques used in the study were observation, analysis of hospital records and interview. The tools used included the author's interview questionnaire, burn depth rating scale, NRS pain scale, observation chart, fever chart and doctor's order sheet.Results: The patient's main complaints were severe pain at the site of tissue injury, increased anxiety, and difficulties with sleep continuity and acceptance of the new health situation. Apart from fluid and oxygen therapy, the patient required anticoagulant and anti-decubitus prophylaxis, as well as counteracting the effects of immobilisation (contractures, constipation). An important problem in the care of the patient was the prevention of infections of the transplanted skin sites and burn wounds. Decreased body defences, use of central vascular access and Foley catheter contributed to an increased risk of infection. Conclusions: The goal in caring for a person with burn disease is comprehensive specialized medical care both during and after hospitalization, assessment of abilities and deficits, preparation of the patient for self-care and social roles, and education in wound management.