Evolution of yeast towards a planktonic form

Jedną z cech charakteryzujących komórki Saccharomyces cerevisiae jest zdolność do adhezji i w związku z tym, także do agregacji oraz sedymentacji. Zdolność drożdży do sedymentacji odgrywa kluczową rolę w wielu gałęziach przemysłu, m.in. w browarnictwie. Wiadomym jest, że poszczególne szczepy drożdży różnią się między sobą pod względem zdolności adhezyjnych. W niniejszym eksperymencie chciano sprawdzić, czy można poddać różne szczepy drożdży ewolucji w laboratorium do formy planktonicznej, czyli zmniejszania adhezji komórek, oraz czy (i jak bardzo) będą się różniły między sobą pod kątem plastyczności fenotypu. Eksperymentowi poddano haploidalny szczep laboratoryjny, haploidalny szczep dziki oraz diploida powstałego z ich skojarzenia. Wyniki eksperymentu pokazują, że przy takiej presji selekcyjnej najbardziej podatny na zmiany był zastosowany tutaj szczep dziki. Prawdopodobnie miał on szczególnie lepką powierzchnię komórek, którą to właściwość utracił i tym samym przejście do formy planktonicznej zaznaczyło się u niego najwyraźniej.

One of many traits of Saccharomyces cerevisiae cells is the ability to adhere to surfaces and other cells, the effects of it being aggregation and sedimentation. Yeast’s ability to sediment is an important factor in various industrial processes, for example in brewing. It is known that yeast strains differ from one another in terms of their adhesive properties. This experiment was meant to verify if various yeast strains could be evolved within a laboratory to a planktonic form, i.e.. less intensive adhesion, and how much would they differ between one another with regards to the plasticity of their phenotypes. There were three yeast strains used in the experiment: a haploid laboratory strain, a haploid wild strain and a diploid strain obtained from the mating process between the haploids. The results show that the used wild yeast strain is the most adaptive one under the selective pressure applied in this experiment.