Nieodłączny Dysonans Dziedzictwa we Współczesnych Muzeach Polskich

The Warsaw Ghetto Uprising in 1943 and the Warsaw Uprising in 1944 represent the bravery and courage that emerged during Europe’s darkest period. Despite both occurring in occupied Poland, the narratives have not both been universally accepted as part of the Polish collective memory, national identity, and heritage. In this thesis, I seek to analyze and understand how the narratives constructed by museums regarding the 1943 Warsaw Ghetto Uprising and the 1944 Warsaw Uprising illustrate the inherent dissonance of heritage in contemporary Poland. The influence of political powers, the inability to confront the difficult reality of the past, the boundaries of Polish identity, and the manipulation of memory have led to the attempt to construct a single, linear narrative of heritage that does not reflect the diversity of memory and illustrates its dissonance. As the events of the Second World War and Polish-Jewish relations continue to evoke heated discussions, the narratives portrayed by two of Poland’s most prominent museums, the POLIN Museum of the History of Polish Jews and the Warsaw Rising Museum, may provide a deeper understanding of how memory is selected, identity is formed, and heritage is constructed in contemporary Poland, and how dissonance is inherently part of these narratives.

Powstanie w getcie warszawskim w 1943 oraz Powstanie Warszawskie w 1944 prezentują bohaterstwo i poświęcenie, które miało miejsce w czasie jednego z najczarniejszych okresów w historii Europy. Mimo, że oba wydarzenia miały miejsce w okupowanej Polsce, narracje obu tych wydarzeń nie zostały powszechnie przyjęte jako część wspólnej polskiej pamięci historycznej, tożsamości narodowej oraz dziedzictwa kulturowego. Na łamach tej pracy dyplomowej przeanalizuję oraz przedstawię, jak budowane przez muzea narracje na temat Powstania w getcie warszawskim w 1943 oraz Powstania Warszawskiego w 1944 ilustrują nieodłączny dysonans dziedzictwa we współczesnej Polsce. Wpływ sił politycznych, niemożność zmierzenia się z trudnymi realiami przeszłości, granice polskiej tożsamości narodowej oraz manipulowanie pamięcią doprowadziły do próby stworzenia pojedynczej, liniowej narracji dziedzictwa, która nie odzwierciedla różnorodności pamięci, tym samym pokazując jej dysonans. Ponieważ wydarzenia z czasów drugiej wojny światowej, a także polsko-żydowskie relacje, ciągle wywołują burzliwe dyskusje, narracje zaprezentowane przez dwa najbardziej znaczące polskie muzea: POLIN Muzeum Historii Żydów Polskich oraz Muzeum Powstania Warszawskiego, mogą pomóc w dogłębnym zrozumieniu jak dochodzi do wybiórczości pamięci, kształtowania się tożsamości narodowej oraz konstruowania dziedzictwa we współczesnej Polsce, jednocześnie wykazując jak dysonans jest nierozłączną składową tych narracji.