Wstęp: Pole dance to dyscyplina sportowa, której integralną częścią jest pionowy drążek pozwalający na wykonywanie statycznych, jak i dynamicznych figur. Sport ten przynosi szereg korzyści zdrowotnych i stanowi kombinację aktywności takich jak fitness, akrobatyka, kalistenika czy balet. W czasie ćwiczeń zaangażowane jest całe ciało, jednakże szczególną rolę odgrywa sprawność motoryczna kończyn górnych. Dyscyplina ta wiąże się z niebezpieczeństwem urazów narządu ruchu, dlatego istotne jest odpowiednie przygotowanie pod kątem siły, mobilności i wydolności organizmu. Cel pracy: Głównym celem pracy była ocena wpływu treningów pole dance na siłę, ruchomość oraz urazowość w obrębie kończyn górnych u kobiet trenujących tę dyscyplinę sportową. Materiał i metody: Grupa badana składała się z 26 kobiet (średnia wieku 26,77 ± 6,55 lat), natomiast grupa kontrolna z 37 kobiet (średnia wieku 24,11 ± 2,34 lat). Do przeprowadzenia badań wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego. Techniką badawczą była ankieta, natomiast narzędziem pracy był autorski kwestionariusz udostępniony w formie elektronicznej. Do badania użyto również metody obserwacji w postaci testów i badań diagnostycznych, takich jak: test zwisu na drążku, test ruchomości obręczy barkowej, test ścienny Degi, test Phalen’a, test Tinel’a, test Cozen’a oraz test objawu łokcia golfisty. Wyniki: Przeprowadzone badania i analiza statystyczna wskazują, że treningi pole dance mają swój udział w doskonaleniu wytrzymałości siłowej kończyn górnych u kobiet. Wykazano różnice istotne statystycznie między zmiennymi (p < 0,001), gdzie średni czas zwisu na drążku kobiet trenujących równy był 80,99 ± 27,7 sek.; natomiast kobiet z grupy kontrolnej wyniósł 39,94 ± 19,58 sek. Ćwiczenia te nie wpływają jednak znacząco na ruchomość i urazowość w testowanym obszarze ciała. Mobilność obręczy barkowej różniła się jedynie w podgrupach, gdzie kobiety trenujące taniec na pionowym drążku podzielono w zależności od stażu treningowego oraz liczby godzin spędzanych na treningach. Korelację w teście Spearmana wykryto między wynikiem pomiaru odległości w teście ruchomości obręczy barkowej dominującej a długością stażu treningowego (rho = -0,404; p = 0,041). Badając zależność między wynikiem pomiaru odległości w teście ruchomości obręczy barkowej dominującej i niedominującej a liczbą godzin poświęcanych na treningi pole dance, również wykryto korelacje. Wynosiły one kolejno w teście Spearmana: (rho = -0,557; p = 0,003) oraz (rho = -0,4; p = 0,043). Wnioski: Kobiety trenujące pole dance charakteryzują się lepiej rozwiniętą wytrzymałością siłową w kończynach górnych od kobiet nietrenujących tego sportu. Dodatkowo wraz z rosnącym stażem treningowym oraz liczbą godzin poświęcaną na doskonalenie umiejętności w tym sporcie wzrasta ruchomość obręczy barkowych. W przyszłości konieczne będzie stworzenie konkretnych strategii treningowych ukierunkowanych na potrzeby grupy, w zależności od stopnia jej zaawansowania oraz monitorowanie urazowości wśród ćwiczących.
Background: Pole dance is a sport discipline whose integral part is the vertical bar that allows you to perform static and dynamic figures. This sport brings a number of health benefits and is a combination of activities such as fitness, acrobatics, calisthenics and ballet. During the exercises, the whole body is involved, but the motor skills of the upper limbs play a special role. This discipline is associated with the risk of injuries to the musculoskeletal system, which is why it is important to prepare properly in terms of strength, mobility and efficiency of the body. Purpose of work: The main aim of the study was to assess the impact of pole dance training on strength, mobility and injury in the upper limbs among women practicing this sport. Material and methods: The study group consisted of 26 women (mean age 26.77 ± 6.55 years), while the control group consisted of 37 women (mean age 24.11 ± 2.34 years). The method of diagnostic survey was used to carry out the research. The research technique was a survey, while the working tool was an original questionnaire made available in electronic form. The study also used the method of observation in the form of tests and diagnostic tests, such as: bar hang test, shoulder girdle mobility test, Dega test, Phalen test, Tinel test, Cozen test and golfer's elbow test. Results: The conducted research and statistical analysis indicate that pole dance training contributes to improving the strength endurance of the upper limbs among women. There were statistically significant differences between the variables (p < 0.001), where the average hanging time among training women was 80.99 ± 27.7 seconds; while among women from the control group was 39.94 ± 19.58 seconds. However, pole dance do not significantly affect mobility and injuries in the tested area of the body. The mobility of the shoulder girdle differed only in the subgroups where the women practicing dance on the vertical bar were divided depending on the training experience and the number of hours spent on training. Correlation in Spearman's test was detected between the distance measurement result in the dominant shoulder girdle mobility test and the length of training experience (rho = -0.404; p = 0.041). By examining the relationship between the distance measurement result in the dominant and non-dominant shoulder girdle mobility test and the number of hours spent on pole dance training, correlations were also detected. Results in Spearman's test in order presented above were: (rho = -0.557; p = 0.003) and (rho = -0.4; p = 0.043). Conclusion: Women practicing pole dance are characterized by better developed strength endurance in the upper limbs than women who do not practice this sport. In addition, along with the growing training experience and the number of hours devoted to improving skills in this sport, the mobility of the shoulder girdle increases. In the future, it will be necessary to create specific training strategies targeted at the needs of the group, depending on the level of its advancement and to monitor the injury rate among exercisers.
