From the procedures the aesthetisation of reality to the hegemony of the logic of simulation

The paper begins with following these paths of Wolfgang Welsch’s and Jean Baudrillard’s theories that problematise the tendency of aesthetising both individual and social practices, which consequently lead to reality suppressed under the logic of simulation. Welsch attempts to reflect on the processes of aesthetisation that in his opinion from the second half of the last century subdues all manifestations of social life. Welsch’s term deep aesthetisation includes changes in consciousness and the recognition of reality. While Baudrillard delineates the implications associated with the increasing importance of aesthetisation in the postmodern society. Simulation, which can be described as autoreferentiality of the system, leaves the society with an overwhelming affect that the world is stripped of sense. Following the examples of simulacra of God, art and Disneyland, the paper demonstrates, how this transformation of social relations with that, what supposed to be reality - as a result of embedment of experience in the new media and the aesthetic patterns of existence - ends up in the hegemony of the logic of simulation. Then, the second part of the paper is dedicated to challenge, mainly, Baudrillard’s notion of simulation from fields of aesthetics, cinema studies and ontology. This critique - demonstrating aporias and insufficiency of Baudrillard’s and Welsch’s approaches - is carried out in reference to works of Gilles Deleuze, Vilém Flusser and Quentin Meillassoux.

Artykuł przedstawia, w jaki sposób Wolfgang Welsch i Jean Baudrillard problematyzują tendencję do estetyzacji zarówno w praktykach indywidualnych, jak i społecznych, która prowadzi do podporządkowania rzeczywistości logice symulacji. Welsch podejmuje refleksję nad procesem estetyzacji, który jego zdaniem od drugiej połowy ubiegłego wieku opanował wszystkie manifestacje życia społecznego. Zmiany w świadomości i ujmowaniu rzeczywistości nazywa głęboką estetyzacją. Zaś Baudrillard wskazuje na konsekwencje związane z rosnącym znaczeniem estetyzacji dla społeczeństwa postmodernistycznego. Symulacja, którą można rozumieć jako autoreferencyjność systemu, wywiera na społeczeństwie dojmujące wrażenie świata odartego z sensu. Przywołanie przykładów takich symulakrów, jak Bóg, sztuka czy Disneyland, służy pokazaniu, w jaki sposób transformacja stosunków społecznych - zachodząca w wyniku osadzania doświadczenia w nowych mediach i estetycznych wzorach egzystencji - z tym, co powinno być realnością, prowadzi do hegemonii logiki symulacji. Druga część tekstu podważa na polach filmoznawstwa, estetyki i ontologii kategorię symulacji Baudrillarda. Krytyka - demonstrująca aporie i niewystarczalność podejścia Baudrillarda i Welscha - przeprowadzona zostaje w odniesieniu do prac Gillesa Deleuze’a, Viléma Flussera i Quentina Meillassoux.