Jedyną Twoją rezerwą jesteś Ty sam

Gdyby chcieć szukać przykładów intelektualnie płodnego listowego dialogu, korespondencja Błońskiego i Mrożka znalazłaby niewątpliwie miejsce wśród przykładów wzorcowych. Znany już w świecie Pisarz i wpływowy Krytyk, rówieśnicy (Mrożek od Błońskiego jedynie o rok starszy), wywodzący się wprawdzie z różnych społecznych kręgów, ale uformowani przez to samo krakowskie środowisko literackie, dzięki przyjaznym okolicznościom życiowo-zawodowym wyjęci z przyrodzonego im miejsca i historycznie ustanowionej rzeczywistości PRL-u, a osadzeni w prowizorycznej - gdy korespondencyjny dialog się zaczyna - sytuacji "bycia za granicą", mogą prowadzić swobodną wymianę listów, bez obawy, że włączy się do niej niepowołane oko. Zebrana w tomie korespondencja obejmuje przeszło 30 lat ich życia i historycznego czasu, acz toczy się w zmiennym tempie i ze zróżnicowaną intensywnością. Temperaturę najwyższą osiąga na początku (lata 1963-1966), gdy obaj epistolarze są dostatecznie dojrzałymi już, ale i względnie młodymi jeszcze ludźmi, którzy wciąż projektują swoje życie i wytyczają jego drogi. Gdy Błoński z rodziną wraca do Polski, tempo korespondencji słabnie, jej przepływ często uzależniony bywa od okazji, pozwalających uniknąć ingerencji cenzury; potem, gdy Błoński powtórnie przebywa we Francji, tempo znów się ożywia, ale wigor listów traci swoją siłę - ich autorzy oswajają się niejako z własnym losem: Błoński poświęca się akademickiej karierze, Mrożek dokonał wyboru, czuje się bardziej widzem swojego życia niż aktorem, spełnia się w pisaniu i ono głównie staje się przedmiotem, na którym obaj korespondujący skupiają uwagę.