Nieświadomość jako wiadomość od Innego : teoria i praktyka psychoanalityczna według Jeana Laplanchea

The purpose of this article is to present the most important aspects of Jean Laplanche’s theory. The work is divided into three parts: the first concerns the critical method of reading Freud’s works, which was a starting point for Laplanche’s own theory; the second presents key aspects of the general theory of seduction and other theoretical postulates connected with it; the third includes aspects of the psychoanalytic method raised by the trench psychoanalyst in a practical context. Deriving from the student community of Jacques Lacan, Laplanche proposed a new approach to the theory and practice of psychoanalysis, which led him to critically read the works of Sigmund Freud and look at psychoanalysis primarily through the prism of its unique method. One of Laplanche’s main.

Celem niniejszego artykułu jest prezentacja najważniejszych aspektów teorii Jeana Laplanche’a. Praca została podzielona na trzy części: pierwsza dotyczy krytycznej metody odczytywania dzieł Freuda, która stanowiła dla Laplanche’a punkt wyjścia do pracy nad własną teorią; druga prezentuje kluczowe aspekty ogólnej teorii uwiedzenia izwiązane z nią inne postulaty teoretyczne; trzecia obejmuje poruszane przez francuskiego psychoanalityka aspekty metody psychoanalitycznej w kontekście praktycznym. Wywodzący się ze środowiska uczniów Jacques’a Lacana Laplanche zaproponował nowe ujęcie teorii i praktyki psychoanalitycznej, do czego doprowadziła go krytyczna lektura dzieł Sigmunda Freuda oraz spojrzenie na psychoanalizę przede wszystkim przez pryzmat jej unikatowej metody. Jednym z głównych postulatów Laplanche’a był powrót do freudowskiej teorii uwiedzenia, którą twórca psychoanalizy odrzucił na pewnym etapie swojej pracy. Teoria ta miała na celu wyjaśnienie etiologii nerwic poprzez wykazanie, że we wczesnym okresie życia pacjentów neurotycznych doszło do nadużycia seksualnego ze strony osoby dorosłej. Według francuskiego psychoanalityka teoria uwiedzenia, choć niesłusznie odrzucona, wymagała rozszerzenia i zmodyfikowania, tak aby odpowiadała ona doświadczeniu analitycznemu i jednocześnie mogła stanowić rdzeń psychoanalitycznej teorii. W tym celu opracował autorską koncepcję "ogólnej" teorii uwiedzenia, która, w przeciwieństwie do pierwszej stworzonej i odrzuconej przez Freuda, miałaby swoim zasięgiem objąć wczesnodziecięce doświadczenie wszystkich osób, a nie tylko pacjentów zgłaszających się na terapię z powodu swych nerwicowych symptomów. Koncepcja ta stała się podstawą dla zaproponowanego przez Laplanche’a nowego sposobu rozumienia teorii i praktyki psychoanalitycznej.