Space use of adult Spanish Imperial Eagles Aquila adalberti

The ranges and space use of eight radio-tracked Spanish Imperial Eagles are described. The annual mean range was 25 146 ha during the breeding season (BS) and 20 557 ha in the non-breeding season (NBS). The eagles were found up to 35.9 km away from their nest during BS and nearly 62 km away during NBS. The maximum total distance covered in one day was 113.6 km, with males flying longer distances than females during BS. There was less overlap between ranges during BS, and the mean home range varied from 3881 ha in BS to 2085 ha in NBS. The areas where territorial behaviour (display flights, defence and/or aggression) was observed contained the nest-tree, the most frequently used perches, and the feeding ground nearest to the nest. Breeding home ranges were negatively correlated with densities of Rabbits Oryctolagus cuniculus. Breeding eagles whose home range had low rabbit densities travelled 16.2-28.9 km from their nest to reach distant, undefended feeding grounds with much higher rabbit densities. Our results suggest that home ranges varied with prey density and a bird's reproductive status. Larger breeding ranges are probably related to an increase in energy requirements, while habitat quality is probably a regulatory mechanism of space use. In terms of home range analysis methodology, our observations of eagle behaviour favour Cluster Analysis over Kernel, particularly for defining distant feeding grounds.

Badania prowadzono w środkowej Hiszpanii, na obszarach o wysokim zagęszczeniu królików stanowiących podstawę pokarmu orła iberyjskiego. W 1995 i 1996 schwytano w sumie 8 orłów (3 samce i 5 samic), które po oznaczeniu płci, dokonaniu pomiarów i określeniu wieku zostały wyposażone w nadajniki o masie 60 g (VHF model TW-5). Każdy z osobników był śledzony w ciągu całego dnia przynajmniej raz na tydzień. Lokalizację każdego ptaka określano z dokładnością do 100 m. Po każdym zarejestrowanym ataku orła określano zagęszczenie królików w miejscu polowania. W 1995 odchody królików liczono w 30 okręgach o promieniu 60 cm położonych wzdłuż transektów w różnych środowiskach w obrębie kwadratów 1x1 km, których środek był miejscem polowania. W 1996 liczbę powierzchni zmniejszono do 21 okręgów w kwadracie 500 x 500m. Podczas 336 dni badań dokonano ponad 14000 lokalizacji. By uniknąć autokorelacji, do analiz użyto 7889 z nich. Średnia wielkość areału sięgała w okresie lęgowym 25146 ha, orły oddalały się od gniazd w tym okresie na odległość do 35.9 km (Tab. 1, Fig. 1). Poza okresem lęgowym ptaki penetrowały obszar o powierzchni średnio 20557 ha i spotykano je do niemal 62 km od stanowisk lęgowych (Tab. 1, Fig. 2). Areały poszczególnych osobników w różnym stopniu zachodziły na siebie (Tab. 2, Fig. 1, 2). Samce w okresie lęgowym pokonywały większe odległości niż samice; maksymalny dystans pokonywany w tym czasie w ciągu dnia przekraczał 113 km (Tab. 1, Fig. 3). Rozległość terytorium orłów w okresie lęgowym była negatywnie skorelowana z zagęszczeniami królików (Tab. 3). Osobniki z terenów o niskiej dostępności ofiar pokonywały 16-29 km do odległych, niebronionych żerowisk, zasobnych w zdobycz. Wyniki uzyskane podczas badań wskazują, że wielkość terytorium zależy od zagęszczenia potencjalnych ofiar oraz statusu reprodukcyjnego poszczególnych osobników. W pracy porównano także dwie metody oceny wielkości areałów osobniczych (Cluster Analysis oraz Kernel) prezentując wyniki uzyskane obiema metodami analiz (Tab. 1). Stwierdzono, że pierwsza z nich w badaniach sprawdziła się lepiej, szczególnie przy określaniu terenów odległych żerowisk.