Ecology of Aquatic Warblers Acrocephalus paludicola in a fall stopover area on the Atlantic coast of France

The Aquatic Warbler Acrocephalus paludicola is the only endangered songbird in continental Europe. This trans- Saharan migratory bird significantly transits along the French Atlantic coastline during post-breeding migration and the right bank of the Gironde estuary has been identified as an important stopover site. We studied the spatial occupancy strategies of stationing individuals during August of three successive years (2010-2012). We characterized habitat use by radio-tracking individuals revealing relatively small foraging ranges (6.6 ± 2.6 ha on average) with only 1 ha actually exploited (core area), and a relatively high habitat fragmentation rate. Capture-mark-recapture analyses assessed the average stopover duration of individuals and body-mass variations during their stopover. The estimated average stopover duration was 6.46 ± 0.46 days (95% confidence interval: 4.4-9.6). Lean birds tended to forage significantly more than stout birds: on average, they gain 2.81 ± 0.89% of their initial mass each day whereas stout birds only gain 0.12 ± 0.56%. Analyses of droppings characterized the local diet. We noticed that Aquatic Warbler preferentially used partially-flooded or flooded habitats with heterogeneous and rather low vegetation, such as bulrush beds or bulrush beds mixed with reed beds. Orthoptera, Araneae and Hymenoptera represented the largest contributions to the consumed biomass (64.7%, 13.4% and 8.9% respectively). The importance of the fuel deposition rate of lean birds reflects the importance of the estuary as a stopover site for the species. It means that the available resources allow birds to replenish and continue their migration route. However, the sustainability of the site's functionality is questioned because of the evolution of habitats (erosion, rise in water levels and changes in food web).

Wodniczka jest jedynym zagrożonym gatunkiem z grupy śpiewających ptaków wróblowych. Podczas wędrówki jesiennej gatunek ten leci wzdłuż atlantyckiego wybrzeża Francji, a estuarium Żyronda (powstałe z połączenia rzek Garonny i Dordogne) jest jego ważnym miejscem przystankowym. W latach 2010-2012 badano w tym miejscu: wielkość areału, wybiórczość siedliskową, czas pozostawania na miejscu przystankowym, tempo uzupełniania zapasów oraz dietę wodniczki. Ptaki chwytane były w sieci na prawym brzegu Żyrondy przez cały sierpień. W latach 2010-2011 20 osobników wyposażono w nadajniki telemetryczne. Średni czas namierzania ptaków z nadajnikami wynosił 3,35 dnia. Łącznie zebrano dane o 926 lokalizacjach na obszarze o powierzchni 121,21 ha (Fig. 1). Wykazano, że wodniczki wykorzystywały do żerowania niewielkie areały. Średnio miały one powierzchnię 6,6 ha, z jednohektarowym terenem głównego żerowiska. Areały były dość mocno pofragmentowane. Część ptaków przenosiła się z miejsc schwytania na dalsze tereny estuarium, najdalej 1 940 m od miejsca wypuszczenia (Fig. 1). Ptaki najczęściej stwierdzane były na terenach zalanych lub w strefie pływów porośniętych zróżnicowaną i raczej niską roślinnością, taką jak sitowie lub sitowie z trzcinowiskiem. Na podstawie wielokrotnych schwytań tych samych osobników wyliczono parametry przeżywalności i prawdopodobieństwa schwytania (Tab. 1 2). Średnia długość okresu pozostawania przez ptaki na miejscu przystankowym wynosiła 6,46 dnia. Analizowano także tempo uzupełniania zapasów tłuszczowych (RDF — relative fuel deposition) oraz wpływ na ten parametr minimalnej długości przebywania na miejscu przystankowym (MLS — minimum length stopover) oraz indeksu masy ciała w czasie pierwszego schwytania (IBMI — initial body mass index). Stwierdzono, że ptaki przylatujące z niewielkimi zapasami uzupełniały je w znacznie szybszym tempie niż te posiadające ich więcej (Fig. 2). W diecie wodniczek na badanym miejscu przystankowym największą rolę odgrywały prostoskrzydłe, pajęczaki i błonkoskrzydłe (Tab. 3).