The effects of fungicides on Fusarium oxysporum f. sp. lycopersici associated with Fusarium wilt of tomato

Tomato fusarium wilt is considered as one of the most important diseases of tomato both in field and greenhouse - grown tomatoes worldwide. In presented research, six fungicides; benomyl, carbendazim, prochloraz, fludioxonil, bromuconazole and azoxystrobin, were evaluated for their efficacy against the disease casual agent Fusarium oxysporum f. sp. lycopersici in vitro and in vivo. Seven different concentration (0.0001, 0.001, 0.01, 0.1, 1, 10, 100 μg/ml) were used for assessment of their inhibitory activities against the pathogen through mycelial growth inhibition on potato media. Four concentrations of above mentioned fungicides (0.1, 1. 10 and 100 μg/ml) were tested for controlling Fusarium wilt on tomato plants in glasshouse. Fungal radial growth was measured and median effective concentration (EC50) values (μg/ml) determined. The result of glasshouse tests revealed a different degree of efficacy of all tested fungicides in reducing disease infestation. Prochloraz and bromuconazole were the most effective fungicides against the pathogen both in vitro and in vivo, followed by benomyl and carbendazim. All other fungicides were less effective. Conserning the application date of fungicides it was shown that they were less effective when applied 7 days after tomato plant infection, compared with 1 day prior infection. No phytotoxic symptoms were observed after the application of prochloraz, bromuconazol and benomyl when used at recommended doses, especially on seedlings. However both fungicides fludioxonil and bromuconazole were shown to be phototoxic to tomato seedlings.

Fuzaryjny uwiąd pomidora jest jedną z najgroźniejszych chorób, występujących w uprawach polowych i szklarniowych tej rośliny. Przedstawiono ocenę skuteczności sześciu fungicydów: benomyl, karbendazym, prochloraz, fludioksonil, bromukonazol i azoksystrobin przeciwko czynnikowi sprawczemu choroby Fusarium oxysporum f. sp. lycopersici, w oparciu o wyniki testów przeprowadzonych in vitro i in vivo. Siedem różnych koncentracji fungicydów (0.0001, 0.001, 0.01, 0.1, 1, 10, 100 μg/ml) wykorzystano do oceny stopnia zahamowania wzrostu grzybni patogena na pożywce agarowej, a cztery koncentracje (0.1, 1, 10, 100 μg/ml) testowano na siewkach pomidora w testach szklarniowych. Dokonano pomiaru wzrostu grzybni patogena i określono średnią wartość skutecznej koncentracji preparatów EC50 (μg/ml). Wyniki testów szklarniowych wykazały różny stopień skuteczności ograniczania nasilenia choroby dla wszystkich badanych fungicydów. Fungicydy prochloraz i bromukonazol okazały się najskuteczniejsze w zwalczaniu patogena zarówno w testach in vitro, jak też in vivo, a w dalszej kolejności wymieniono fungicydy benomyl i karbendazym. Pozostałe z badanych preparatów wykazały nieco słabsze działanie. Biorąc pod uwagę terminy stosowania fungicydów należy podkreślić, że były one mniej skuteczne gdy zastosowano je po upływie siedmiu dni od momentu zainfekowania roślin, a najlepszą skuteczność uzyskano w przypadku stosowania preparatów na dzień przed infekcją roślin. Nie obserwowano symptomów fitotoksyczności po zastosowaniu fungicydów: prochloraz, bromukonazol i benomyl, gdy opryskiwano siewki pomidora zgodnie z zalecanymi dawkami preparatów. Wyjątek stanowił fungicyd fludioksonil, który okazał się fitotoksyczny dla siewek pomidora.