Zintegrowane bezpieczeństwo i rozwój jako dwa nurty w teorii i praktyce strategicznej RP

Dynamiczne zmiany związane z rozwojem społeczeństw nie tylko przynoszą liczne możliwości, ale także rodzą nowe wyzwania i zagrożenia. Proces ten narzuca potrzebę nieustannego dostosowywania działań państwa we wszystkich aspektach jego funkcjonowania. W konsekwencji prowadzi to do wykształcenia nowych trendów, czasem paradygmatów. Uznane przez naukę, wywierają - równolegle - znaczący wpływ na sferę praktyczną. Zintegrowane podejście do bezpieczeństwa oraz zintegrowane podejście do rozwoju to dwa trendy, które ostatnio pojawiły się w Polsce. Z perspektywy teoretycznej obydwa są komplementarne, wzajemnie wzmacniające, a także stanowią czynnik integrujący politykę państwa. Jednakże, w sferze praktycznej, oddzielnie formułowane i realizowane, mogą prowadzić do duplikacji wysiłków, tworząc tym samym warunki dla możliwych luk lub nachodzenia na siebie różnych dziedzin. Artykuł opisuje wieloznaczną istotę natury bezpieczeństwa i rozwoju, jak również potencjalne zagrożenia związane z powyżej wspomnianymi trendami (paradygmatami), jednocześnie formułując postulat stworzenia narodowej strategii (Grand Strategy) jako narzędzia integracji polityki prowadzonej na szczeblu państwowym.