Analiza wpływu stabilizacji złamania kości piszczelowej za pomocą gwoździa śródszpikowego na zrost kostny. Cz. 1

Kość piszczelowa współuczestnicząca w tworzeniu łańcucha kinematycznego kończyny dolnej jest, ze względu na swoje wyeksponowane położenie, stale narażona na różnego rodzaju urazy, wśród których najpoważniejszym jest złamanie. Przerwanie ciągłości kości w tym rejonie podlega wielu podziałom ze względu na charakter urazu, jego lokalizację i skomplikowanie. Wśród licznych opisów i skal, które różnicują uraz także w tym rejonie szkieletu, jedną z najpowszechniej stosowanych jest skala zaproponowana przez Müllera [1], przyjęta przez stowarzyszenie ortopedyczne AO Foundation jako podstawowa klasyfikacja złamań kości długich. Jednym z poważniejszych powikłań złamań kości długich są zaburzenia zrostu, w tym brak zrostu, który może prowadzić do powstania stawu rzekomego [2]. Tego rodzaju nieprawidłowość zawsze skutkuje znacznym upośledzeniem funkcjonalności kończyny oraz stwarza ryzyko dalszego poważnego uszczerbku na zdrowiu. Spośród ogólnej liczby powikłań zrostu kostnego, największy ich odsetek dotyczy złamań kości piszczelowej. Na liczbę tych złamań wpływa funkcja kości piszczelowej i jej umiejscowienie, ale też znaczny wzrost aktywności współczesnego człowieka (turystyka, sporty ekstremalne) i rozwój motoryzacji, w efekcie czego ilość wypadków wzrosła. W statystyce złamań tej kości należy uwzględnić także uszkodzenia o charakterze zmęczeniowym, powodowane zbyt dużym wysiłkiem fizycznymi powstające nie doraźnie, ale w dłuższym czasie [3].Poza uszkodzeniem samej tkanki kostnej, wpływ na możliwość wystąpienia niepowodzenia leczenia mają także uszkodzenia układu krwionośnego i tkanek miękkich w obszarze złamania [4]. Aktywność tych tkanek i ich występowanie, szczególnie w dalszej części trzonu kości piszczelowej jest niewielka, co znacząco utrudnia skuteczność postępowania terapeutycznego [5].Leczenie tego typu złamania prowadzi się operacyjnie, a obecnym złotym standardem jest osteosynteza śródszpikowa polegająca na implantacji gwoździa śródszpikowego. Wytwarzane obecnie implanty niemal wszystkich producentów posiadają możliwość blokowania go w kości, za pomocą wkrętów kostnych, w wielu płaszczyznach, co często rodzi pytania o wybór właściwego wariantu stabilizacji oraz o to, jak wariant wybrany umożliwia obciążanie kończyny operowanej w trakcie leczenia. Niepowodzenie leczenia złamań kości piszczelowej, zwłaszcza w obrębie trzonu, zależy od wielu czynników. Poza przyczynami obiektywnymi, m.in.: wiek chorego, choroby towarzyszące, przyjmowane leki i jakości tkanki kostnej, decydujące znaczenie w uzyskaniu zrostu kostnego będą miały: sposób stabilizacji złamania, jego realizacja oraz postępowanie pooperacyjne [6].W związku z powyższym podstawowe znaczenie ma właściwy dobór metody do przypadku klinicznego.

---

Opracowanie rekordu w ramach umowy 509/P-DUN/2018 ze środków MNiSW przeznaczonych na działalność upowszechniającą naukę (2019).