Dialectics of locality and globality of contemporary architecture

Modern architecture oscillates between local and globalist tendencies. Dynamism of changes in the postmodern époque results in the fact that it is difficult to assess this phenomenon unambiguously, therefore it is suggested that it should be considered in the spirit of negative dialectics. The 20th century brought new technologies and the world began to ‘shrink’. The existing networks of global relationships did not allow any civilisation to remain indifferent to the growing level of knowledge and the development of technology. Modernisation, starting from the West, covered the whole world. Compression of time and space as well as the appearance of virtual reality changed the meaning of the real ‘place’. New construction materials and a growth of constructional possibilities as well as a new philosophy of architecture, i.e. modernism provided the basis for developing one language of modern architecture within the range of which a great freedom of designing appeared. The identity of architecture, which was understood as one of the manifestations of culture, started to undergo a crisis in some regions of the world. Hence, modern man stood in the face of an uncertain assessment of his identity in relation to the surrounding urban space. Meanwhile, according to specialists, the more expansive globalisation, the stronger need to emphasise one’s own culture. Therefore, it is worth considering which languages architecture of the future shall speak to us.

---

Architektura współczesna oscyluje między tendencjami lokalnymi a globalistycznymi. Dynamika zmian w epoce ponowoczesnej sprawia, że trudno jednoznacznie ocenić to zjawisko, dlatego proponuje się rozpatrywać je w duchu dialektyki negatywnej. Wiek XX przyniósł nowe technologie, a świat zaczął się „kurczyć”. Istniejące sieci globalnych zależności nie pozwoliły żadnej z cywilizacji pozostać obojętną na podnoszący się poziom wiedzy i rozwój techniki. Modernizacja, począwszy od Zachodu, objęła cały świat. Kompresja czasu i przestrzeni oraz zaistnienie rzeczywistości wirtualnej zmieniły znaczenie realnego „miejsca”. Nowe materiały budowlane i wzrost możliwości konstrukcyjnych oraz nowa filozofia architektury – modernizm dały podstawy do wykształcenia się jednego języka architektury nowoczesnej, w ramach którego zaistniała duża swoboda projektowa. Tożsamość architektury rozumiana jako jeden z przejawów kultury, w niektórych rejonach świata zaczęła przechodzić kryzys. W obliczu niepewnej oceny swojej tożsamości w stosunku do otaczającej przestrzeni urbanistycznej stanął też współczesny człowiek. Tymczasem, jak dowodzą specjaliści, im bardziej ekspansywna globalizacja, tym silniejsza potrzeba podkreślania własnej kultury. Pozostaje zastanowić się zatem, jakimi językami przemówi architektura przyszłości.