Skrót w mieście

Od czasów „wynalezienia” obudowanej ulicy i placu jako „drogi” w przestrzeni miasta, pojawiła się potrzeba jej skracania. Gęsta zabudowa definiuje przestrzeń miejską, stanowiąc zarazem barierę dla ruchu. Najbardziej piesze miasto świata – Wenecja – jest doskonałym przykładem funkcjonowania skrótu. Autor stawia tezę, że perforacja parterów budynków jest konieczna, jeśli miasto ma być przyjazne pieszemu. Pieszy jest wymagającym użytkownikiem przestrzeni miejskiej. Niecierpliwość i konserwacja energii stale skłania go do poszukiwania łatwiejszej trasy. Skrót bardzo często zaskakuje użytkownika i skłania go do wprowadzenia zmian we własnej wyobrażeniowej mapie miasta. Kontrast między przestrzenią otwartą i zadaszoną tworzy psychologiczną granicę pomiędzy połączonymi wnętrzami miejskimi. Na przykładach historycznych i współczesnych, autor analizuje typologię, funkcję, a także aspekt środowiskowy, ergonomiczny i psychologiczny towarzyszący przejściom, pasażom i skrótom w przestrzeni miejskiej.

---

Since the days of “invention” of enclosed street and city square, which form “a way” through the city, shortening it became a necessity. Dense development defines urban space, but at the same time, forms a barrier to movement. Most walkable city in the world – Venice – makes a perfect example of how shortcuts work. The author argues that perforation of buildings ground levels is essential, if the city is to be pedestrian friendly. Pedestrian is a demanding user of urban space. Impatience and conservation of energy continuously drives him to seek an easier route. Shortcut very often surprises its user, and leads him to make corrections in own mental map. The contrast between open and covered space creates a psychological boundary between the adjoining urban interiors. Using both historic and contemporary examples, author analyzes the typology, function, and also the environmental, ergonomic and psychological aspect accompanying transitions, passages and shortcuts in urban space.