Bezpieczeństwo społeczne w wymiarze lokalnym

Bezpieczeństwo społeczne jest względnie nowym obszarem badawczym w naukach o bezpieczeństwie. Wynika to ze zmian politycznych i końca „zimnej wojny”. Wraz z rozpadem układu dwubiegunowego pojawiły się alternatywne, w stosunku do szkoły realistycznej w teorii stosunków międzynarodowych, koncepcje bezpieczeństwa, które uwzględniały wiele innych, pozamilitarnych, czynników. „Odchodzono od tradycyjnego, państwowo-centrycznego podejścia do bezpieczeństwa narodowego, zakładającego prymat państwa narodowego jako jedynie słusznego paradygmatu bezpieczeństwa” [Marczuk 2012, s. 27]. Istotną rolę w rozwoju alternatywnych koncepcji bezpieczeństwa, w tym bezpieczeństwa społecznego odegrała szkoła kopenhaska z Buzanem [Buzan et al. 1998]. Ważnym głosem w formułowaniu koncepcji bezpieczeństwa społecznego była praca Becka [2002]. W Polsce w badaniach nad bezpieczeństwem społecznym na uwagę zasługują publikacje Skrabacz, która definiuje bezpieczeństwo społeczne jako „ochronę egzystencjalnych podstaw życia ludzi, zapewnienie możliwości zaspokojenia indywidualnych potrzeb (materialnych i duchowych) oraz realizacją aspiracji życiowych przez tworzenie warunków do pracy i nauki, ochronę zdrowia oraz gwarancje emerytalne” [Skrabacz 2012, s. 53].

---

The article presents the issue of identification of social threats which constitute the hindrance for balanced socioeconomic development. The attention has been drawn to strengthening the role of governments in solving social problems on a local level in conditions of progressive processes of economic globalization and its social results.