Tytuł pozycji:
O celulozowej tekturze „przyziemnej” chroniącej rośliny uprawne
W latach 30. XX w. próbowano wprowadzić na rynek polski nowy rodzaj celulozowej tektury, o nazwie „przyziemna”, mającej spełniać rolę ochronną w stosunku do roślin. Miała być alternatywnym środkiem w stosunku do zabiegu ściółkowania. Zgodnie z definicją, „ściółkowanie” oznacza zabieg stosowany w ogrodnictwie, polegający na przykrywaniu gleby w celu zmniejszenia parowania wody, niedopuszczenia do rozwoju chwastów, poprawy sprawności roli oraz zapobieżenia erozji wodnej i wietrznej. Ściółkowanie umożliwia w znacznym stopniu kontrolę warunków środowiska glebowego i przy właściwym doborze ściółki pozwala na poprawę warunków wzrostu i plonowania roślin (np. wpływając na warunki cieplne, wilgotnościowe oraz zapobiegając zaskorupieniu się gleby). W niektórych przypadkach może także chronić owoce przez zabrudzeniem [3]. Do naturalnych, tradycyjnych, biodegradowalnych materiałów stosowanych od wieków w zabiegu ściółkowania zalicza się m.in. słomę, korę drzewną, torf, trociny, kompost, obornik [3]. Celulozową tekturę przyziemną, którą chciano wprowadzić na polski rynek, stosowano już w latach 20. XX w. w Niemczech i w USA. Ówczesne czasopisma specjalistyczne zamieszczały artykuły z jej reklamami, zachęcając w ten sposób krajowych odbiorców do zainteresowania się nią. Jeden z takich artukułów pt. „Tektura przyziemna” ukazał się w 1930 roku w czasopiśmie „Przegląd Graficzny, Wydawniczy i Papierniczy” [2]. Został tu przywołany, zgodnie z oryginalną pisownią.
Opracowanie rekordu ze środków MNiSW, umowa nr POPUL/SP/0154/2024/02 w ramach programu "Społeczna odpowiedzialność nauki II" - moduł: Popularyzacja nauki (2025).
