Przebieg procesu biologicznej denitryfikacji w obecności wapnia, żelaza oraz glinu

Wzmożony rozwój cywilizacji w ostatnim stuleciu doprowadził do zwiększenia ilości oraz pogorszenia jakości ścieków odprowadzanych do środowiska, czego konsekwencją jest zanieczyszczenie wód powierzchniowych. Wprowadzanie do wód powierzchniowych związków biogennych powoduje ich eutrofizację oraz wtórne zanieczyszczenie. Obserwuje się zwiększony przyrost masy glonów, gdy stężenie azotu przekracza 0,3 gN/m3, a stężenie fosforu jest powyżej 0,01 gP/m3[1,2]. Konieczność zapobieżenia tym zjawiskom doprowadziła do podjęcia licznych badań naukowych i opracowania nowych technologii oczyszczania ścieków. Obecnie znanych jest już wiele układów technologicznych do usuwania związków biogennych, o różnej efektywności denitryfikacji i defosfatacji, które wykorzystywane są w oczyszczalniach ścieków zarówno w kraju jak i zagranicą. Proces denitryfikacji w technologii oczyszczania ścieków zaczęto stosować na szerszą skalę około 30 lat temu. Obecnie, w celu polepszenia jakości odpływu z oczyszczalni ścieków w układach osadu czynnego z denitryfikacją, rozpowszechniona jest praktyka chemicznego usuwania fosforanów, jako procesu podstawowego bądź wspomagającego biologiczną defosfatację [3]. Chemiczne strącanie fosforanów polega na przeprowadzaniu ich do formy trudno rozpuszczalnej, powstającej w wynikli dodania do ścieków soli żelaza, glinu lub wapnia. Jest to proces niezawodny i stabilny, a także kompleksowy z uwagi na różne formy chemiczne związków fosforu oraz zróżnicowany skład ścieków [4,5]. Efektywność chemicznego usuwania fosforu zależy również od rodzaju zastosowanych do strącania związków chemicznych [6].