Najlepsze praktyki zarządzania łańcuchem dostaw w świetle koncepcji zrównoważonego rozwoju

Jedną z pierwszych i najpopularniejszych wykładni rozumienia terminu zrównoważonego rozwoju stanowi konstatacja z raportu WECD z 1987 r. (tzw. Raportu Brundtlanda) - "na obecnym poziomie cywilizacyjnym możliwy jest rozwój zrównoważony, to jest taki rozwój, w którym potrzeby obecnego pokolenia mogą być zaspokojone bez umniejszania szans przyszłych pokoleń na ich zaspokojenie." Raport ów dostrzega, że współczesna cywilizacja osiągnęła poziom dobrobytu możliwy do utrzymania, pod warunkiem odpowiedniego gospodarowania. Model takiej gospodarki zakłada odpowiednio i świadomie ukształtowane relacje pomiędzy wzrostem gospodarczym, dbałością o środowisko (nie tylko przyrodnicze, lecz także sztuczne - wytworzone przez człowieka) oraz zdrowiem człowieka. Teoria zrównoważonego rozwoju - w szerokim podejściu - zajęła się wieloma problemami nurtującymi współczesny świat, w tym w szczególności zrozumieniem wpływu działalności ekonomicznej na środowiska (zarówno w państwach wysoko rozwiniętych, jak i rozwijających się), zapewnieniem ogólnoświatowego bezpieczeństwa żywnościowego, zapewnieniem zaspokojenia podstawowych potrzeb ludzkich i ochroną surowców nieodnawialnych. Nietrudno jest zauważyć, że to makroekonomiczne, społeczne podejście do problematyki zrównoważonego rozwoju nie daje bezpośrednich rekomendacji do zastosowania w konkretnych organizacjach, szczególnie w przedsiębiorstwach, ani wskazówek odnośnie tego, jak mają one określać przyszłość w konfrontacji z obecnymi potrzebami, wymagane technologie i zasoby, aby wyjść naprzeciw tym potrzebom, czy jak efektywnie równoważyć swe organizacyjne zobowiązania z oczekiwaniami swych licznych udziałowców, jak również interesariuszy. Konstatację tę w pełni można także rozszerzyć na oczekiwania innych ogniw łańcucha dostaw i na sam łańcuch dostaw.