Antitectonics - architecture for information society

According to anthropology we perceive culture as a reality transformed by man - as a result of civilizational achievements - changed physically, and through symbolic representation - modeling opinions, notions and feelings. The world is completely filled with culture which is presents directly or indirectly in all potential locations. The sensory perceptions and their psychological effects have numerous interpretations. Where is the border between nature and culture? The technological development which changes perception - the borders of art (architecture) cease to be definitive. The discussion shifts from clear distinctions (is/is not) to relative gradation (is to what extent) or even - to parametric simulations (is in what conditions, what determines that).

---

Esej Antytektonika: poezja wirtualnosci Mitchella (1998) tworzy podwaliny nowej teorii. Podważa sens kontynuacji rozważań na gruncie tektoniki architektonicznej promowanej przez Kennetha Framptona (2007). Kluczowe pojęcia opisu budowli zaczerpnięte z wywodu Sempera (1951), takie jak: fundament, wnętrze, struktura, detal, tracą rację bytu w niegrawitacyjnym środowisku. Jak zauważa Mitchell: "Less is more Miesa van de Rohe wyostrza się w wirtualnej rzeczywistości do anorektycznego ekstremum". Antytektoniczny wywód operuje zestawami antonimów: materialność - wirtualność, realizacja - zaprogramowanie, rzemiosło - CAD/CAM, lokalność - globalność, fasada - interfejs, tektonika - elektronika. Coraz silniej głoszony jest obecnie pogląd odrywający nowe zjawiska w architekturze od tradycji dwudziestowiecznej. Autor poddaje refleksji relacje teorii zmiany paradygmatu i wybranych projektów współczesnych budowli. Chciałby dociec, czy między dziewiętnastowieczną tektonika i antytektoniką przyszłości odnaleźć można wątek ciągłości. Dla lepszego wyjaśnienia zagadnień wpływu technologii informacyjnej na kształtowanie przestrzeni dokonano zestawienia myśli Mitchella z pracami Lwa Manovicha. Kryteria, które służą opisaniu nowych mediów - głównie w obrębie sztuk plastycznych i muzyki - wydają się adekwatne dla interpretacji architektonicznej. Zmiany w technice i języku wyrażania, niezależnie od rodzaju działalności artystycznej, zawierają pierwiastki wspólne. Koncepcja Manovicha definiująca pięć obszarów wyróżniających sztukę tworzoną przy użyciu komputerów wydaje się dobrym narzędziem do interpretacji architektury antytektonicznej.