Forma domu bożego a symetryczna budowa układu sakralnego

Według pracy, dom i forma symetryczna to dwa pojęcia stosowane zawsze przy tworzeniu architektury sakralnej. Począwszy od estetyki klasycznej, oś podstawowa istnieje wraz z ołtarzem, który znajduje się na jej zakończeniu. Cała fasada, która jest symetryczna, podkreśla ten układ. W czasie, który należy już do historii, dach kościoła symbolizował niebo, ponieważ jak niebo był rozciągnięty i sklepiony. Tutaj fasada była ogromnymi drzwiami, które stwarzały możliwość rozpoczęcia drogi pod dachem do centrum Eucharystycznego. Dotychczas skrzyżowanie osi głównych konstytuowało centrum krzyżowania się naw (nawy głównej i transeptu). Teraz to samo skrzyżowanie się osi oznacza często punkt umiejscowienia centrum ołtarzowego. Tutaj strefa Liturgii Eucharystii przybliżyła się tak wyraźnie do układu siedzeń, że cała ta część: ołtarz i wierni, stanowi obecnie jedną całość centralną dla wspólnoty. Przestrzeń naokoło tego symetrycznego obszaru jest już bardziej zmienna i egzystuje jako odmiana obejścia tej podstawowej części wnętrza. W taki więc sposób kompozycja współczesna kościoła może stać się formą urozmaiconą i zmienną dla oglądu zewnętrznego, łącznie z elementami niesymetrycznymi, niezależnymi od budowy centrum.

---

According to the paper, the house and the symmetrical form are two notions that are always used in reference to the sacral architecture. From the classical aesthetics the basic axis exists together with the altar that is situated on its end. This layout is emphasized by the image of the whole facade that is symmetrical. At the time that already belongs to the past, the roof of the church symbolized heaven, because it spread and was vaulted as a heaven. The fa9ade was perceived here as a huge door that gave an opportunity of beginning the way to the Eucharistic center under the roof. So far the crossing of the main aisles (the nave and the transept) has coincided with the crossing of the main axes. Nowadays the same crossing of axes appoints often the location of the altar center. Here the zone of the Eucharist Liturgy is so close to the pews that the altar and the congregation constitute nowadays one whole, which is central to the community. The space around this symmetrical area is more changeable and exists as a kind of passage around this basic part of the interior. In this way the contemporary composition of the church when watched from the outside may become a diversified and changeable form together with the unsymmetrical elements independent of the building center.