Pomiary współczynnika rozszerzalności cieplnej betonu w wysokich temperaturach: porównanie metod izotermicznych i nieizotermicznych

Współczynnik rozszerzalności liniowej alfa(T) betonów jest określany w zakresie temperatur 20-800°C w dwojaki sposób: w warunkach izotermicznych i liniowego wzrostu temperatury. Współczynnik ten jest w ogólnym przypadku szacowany jako pochodna temperaturowa odkształcenia termicznego mierzonego metodą dylatometryczną. Wyniki uzyskane w warunkach izotermicznych czy liniowego wzrostu temperatury są traktowane jako komplementarne. Podczas gdy w metodzie izotermicznego nagrzewu temperatura próbki wymaga długotrwałej stabilizacji, metoda liniowego wzrostu jest mniej czasochłonna i dostarcza sporej liczby punktów doświadczalnych. Jest to ważne z punktu widzenia właściwego oszacowania alfa(T) jako pochodnej odkształcenia termicznego, jak również z uwagi na możliwość zaobserwowania procesów zachodzących w próbkach podczas zmian temperatury.

---

The linear thermal expansion coefficient, alfa(T), of several types of concrete is determined in the temperature range of 20-800°C using two different methods, namely, the isothermal and linear heating methods. The coefficient alfa(T) is in general evaluated as the temperature derivative of the thermal strain which is measured by a push-rod dilatometer. The pros and cons of the two methods are found to be complementary. While in the isothermal heating method sample temperatures are well established, the linear heating method is much less time demanding and provides a large number of experimental data. The latter is important for a proper evaluation of alfa(T) as a derivative of the thermal strain as well as tor the ability to observe processes that take place in samples as the temperature is changed.