Oceny skuteczności dezodoryzacji. Redukcja stężenia zapachowego w biofiltrze

Nasilająca się zapachowa uciążliwość działalności gospodarczej, obiektów komunalnych itp. powoduje, że w krajach rozwiniętych coraz większa waga jest przywiązywana do stosowania skutecznych metod zmniejszania emisji odorantów - stosowanie niskoemisyjnych technologii lub odpowiednich metod dezodoryzacji gazów odlotowych. W piśmiennictwie dostępne są opisy wielu technik dezodoryzacji, jednak wybór metody najbardziej skutecznej w określonych warunkach jest bardzo trudny. Trudności wynikają ze stosowania zróżnicowanych miar skuteczności. Wynika to ze zbyt małej popularności techniki pomiarów stężenia zapachowego, opisanej w normie EN 13725:2003 (PN-EN 13725:2007). Metodą opisaną w normie wykonano oznaczenia stężenia zapachowego na wlocie i wylocie z biofiltra (olfaktometr TO7). Określono zależność skuteczności dezodoryzacji (%) od stężenia zapachowego na wlocie.

---

An increasing odour nuisance of economic activities, communal utilities activities etc. results in paying a particular importance to the application of efficient methods of decreasing of odour emissions in the developed countries. Technologies of low emissions or appropriate deodorisation methods of flue gases are applied. Literature sources provide descriptions of many deodorisation techniques however the selection of the method most effective under specified conditions is very difficult. The difficulties result from the application of different efficiency measures. It is due to the fact that the technique of odour concentration measurements described in the standard EN 13725:2003 (PN-EN 13725:2007) has still not gain sufficient recognition. The method described in the standard was used for determining odour concentration (olfactometer TO7) at the inlet and the outlet of a biofilter. A correlation between the deodorisation efficiency (%) and the odour concentration at the inlet of the biofilter was determined.