Na obrzeżach trwałości : subtelne praktyki relacyjne

Punktem wyjścia dla poniższego artykułu jest założenie, że ugruntowane przez ruch nowoczesny wyraźne rozróżnienie pomiędzy trwałością a przemijalnością nie jest już aktualne. Dziś, w obliczu świadomej niemożliwości tabula rasa, zarówno w wymiarze fizycznym, jak i konceptualnym, projekt architektoniczny redefiniuje swoją skalę i moralność w coraz ciaśniejszych sieciach zastanej rzeczywistości. Z takiej perspektywy, na obrzeżach tego, co już zbudowane, coraz większą wartość mają subtelne praktyki nakierowane na budowanie relacji (relational practices) rozumiane jako praca nakierowana na kreatywną ciągłość w kompozycji, tak istotna również z punktu widzenia zrównoważonego rozwoju.

---

This paper moves from the observation that the clear opposition between durability and fleetingness, advanced within the Modern Movement, is now outdated. Today, in the conscious impossibility of a tabula rasa, both physical and conceptual, the architectural project redefines its own scales and its morality in the ever closer meshes of existing reality. From this perspective, on the margins of what is already built, fragile and relational practices take on value, understood as the work aimed to creative permanence in the composition, also for the relevance of the sustainability issue.