Hala peronowa jako problem konserwatorski

Fala renowacji polskich dworców kolejowych, widoczna na przestrzeni ostatnich lat, ze zrozumiałych względów dotyczy przede wszystkim budynków. Hale, a nawet wiaty peronowe, jakoś umykają uwadze, ponieważ tych pierwszych jest w Polsce bardzo mało, a i tych drugich znacznie mniej niż potrzeba. Tymczasem za granicą metalowa przeważnie konstrukcja hal peronowych stanowi ostatnio specyficzny przedmiot zabiegów konserwatorskich lub modernizacyjnych, decydujących niekiedy o charakterze całego dworca. Stanowi to zasadniczą zmianę w stosunki do praktyki widocznej w większej części XX w., kiedy to hale dość powszechnie zamieniano na indywidualne zadaszenia peronów. Praktyka ta była szczególnie powszechna w niektórych krajach (Belgia, Włochy, Stany Zjednoczone), chociaż gdzie indziej mogła prawie nie występować (Niemcy).