Comparative Analysis of Various Electrospinning Methods of Nanofibre Formation

In general, nanofibres can be formed using the electrospinning technique, which has been known for a long time in literature. However, there are still some problems related to this technique such as low production rate, capillary clogging, etc. In recent years, several new electrospinning methods have been developed to solve such problems. The main aim of this paper is to present the possibility of nanofibre formation by three various electrospinning methods. In this study nanofibres were produced from PAN/DMSO solution using three different electrospinning methods: a conventional method with one capillary, Jirsak’s method and Yarin & Zussman’s method. The properties of these nanofibres as well as the processing conditions were compared. It was observed that using the last two methods it is possible to increase the production rate because of the multiple jets. In the conventional method a single capillary should be replaced by a spinning head system with many capillaries. Using Jirsak’s method, the nanofibre diameter decreases and a higher amount of fibre is obtained by increasing the rotary speed of the cylinder. Production at 10 wt % polymer concentration by Yarin & Zussman’s method leads to much finer fibres than by other methods.

---

Nanowłókna formowane mogą być techniką elektroprzędzenia znaną w literaturze już od dłuższego czasu. Jednakże, nadal istnieją pewne problemy związane z tą techniką, jak np. mała wydajność produkcji, zatykanie się kapilar, itd. Ostatnio, w celu rozwiązania tychże problemów, rozwinięte zostały nowe metody elektroprzędzenia. W artykule zaprezentowano możliwości formowania nanowłókien przy użyciu trzech różnych metod elektroprzędzenia: konwencjonalnej metody z jedną kapilarą, metody Jirsaka oraz metody Yarina i Zussmana. Do wytworzenia nanowłókien stosowano roztwór poliakrylonitrylu w dimetylosulfotlenku. Porównane zostały właściwości otrzymanych nanowłókien, jak również warunki procesu ich wytwarzania. Zauważono, że stosując dwie ostatnie metody uzyskać można zwiększenie wydajności procesu dzięki zwielokrotnieniu strumieni polimerowych. W metodzie konwencjonalnej zaś, jedna kapilara powinna być zastąpiona przez system głowicy przędzącej z większą ilością kapilar. Stosując metodę Jirsaka uzyskać można mniejsze średnice nanowłókien, a większą ilość włókien otrzymuje się poprzez zwiększenie prędkości obrotowej cylindra. Najcieńsze włókna uzyskać można z 10%-go roztworu stosując metodę Yarina i Zussmana.