Duch miejsca i duch czasu – pisać razem czy osobno? Gramatyka architektury

Architektura tworzona w Polsce XXI wieku, czasem jest sposobem autoprezentacji, kiedy indziej sposobem na zakrzykiwanie innych. Bywa też gadulstwem bez tezy, za to z dużą dozą źle rozumianej asertywności. Powinniśmy budować czytelność działań architektonicznych i czynić je bardziej zobiektywizowanymi oraz związanymi ze współczesnością. Powinniśmy – więc–zacząć od najbardziej podstawowych reguł, od swoistej gramatyki architektury. Tożsamość można rozumieć jako zespół cech, które np. pozwalają odróżnić architekturę powstająca w Polsce od architektury zakorzenionej gdzie indziej. Cech niekoniecznie przecież formalnych. Aby zrozumieć czym jest w istocie duch miejsca: wg. starożytnych Rzymian każdy niezależny byt miał swego „genius’a” - „ducha stróża”. Duch ten, daje życie Ludziom i miejscom, towarzyszy im od urodzin aż do śmierci, determinując ich charakter lub treść.

---

Architecture created in Poland of 21st C. is somewhere a mode of self-presentation,in another cases is a method of shouting down the others. It is also aomwhere talking without any thesis, instead with a large dose of a badly understood assertiveness. Whe should to built a clear architectural activity, more objectified, and tied with a contemporaneity. We should begin from the most basic rules, from the certain architectural grammar. The identity can be understood as a set of features, which e.g. let to distinguish architecture growing out in Poland, in contrary to architecture rooted somewhere elsewhere. Those are not always any formal features. In order to understand what a spirit of the place really is, e.g. in ancient Rome there was an idea of the watchman spirit. This spirit gives life to the people and to the places, accompany them since they a born until they are dead. It determines their character or the content.