Zapomniane rodzaje tektur. Tektury szmaciane do celów budowlanych

Czasy produkcji tektur szmacianych do celów budowlanych już dawno minęły. Ten asortyment był wytwarzany w Polsce od połowy XIX w. do lat 80. XX w. – najpierw w czerpalniach papieru, jako tektury ręcznie czerpane, później w zwojach na tekturówkach ręcznych w fabrykach tektury. Były impregnowane gorącą smołą kamienną lub mieszanką smoły z substancjami bitumicznymi oraz asfaltem. Ze względu na rodzaj impregnatu, tektury szmaciane budowlane dzielono na: kamienno-smołowcowe, smołowe oraz asfaltowe. Służyły głównie do zabezpieczania dachów domów przed wilgocią, opadami atmosferycznymi, pożarami oraz innymi szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi. Uważano je za doskonały, tani materiał budowlany. Zaimpregnowane tektury miały wiele nazw zwyczajowych, pod którymi były znane na rynku, np. papa, steinpapa, skórzana, metalowa, mastyksowa, zoolitowa, idronixsowa, tol. Młode pokolenie prawdopodobnie nie wie o ich istnieniu, dlatego powinno się przekazywać informacje o zapomnianych technologiach papierniczych i ich wytworach.