Wprowadzenie

Współczesny nam świat jest niezwykle zróżnicowany, zmienny, patchworkowy, w którym przenikają się zjawiska społeczne, polityczne, kulturowe i inne z osobistymi wydarzeniami i doświadczeniami, wręcz narzucającymi podejmowane wybory i aktywności. Człowiek dorosły XXI wieku jest zagubiony, niepewny, wyobcowany, poszukujący stałych punktów, drogowskazów, jak pisał Zygmunt Bauman (2006; 2007). Dawne postrzeganie własnej dorosłości staje się balastem, przeszkodą. Problem ten dostrzeżony przez badaczy już w XX wieku, pokazany przez J.W. Botkin, M. Elmandjra, M. Malitza (1982), dzisiaj jest szczególnie aktualny. Pedagodzy, andragodzy, edukatorzy ludzi dorosłych, poprzez badania aktywności edukacyjnych dorosłych, różnorodnych sposobów i form uczenia się dorosłych, mają dostarczać wiedzy, mają zadanie pomagać dorosłym w kształtowaniu nowej definicji własnej dorosłości, nowej narracji dorosłości i edukacji w dorosłości, kształtować świadomość innego patrzenia na swoje życie w dłuższej perspektywie. Równocześnie inspirować do nabywania nowych kompetencji, w tym zwłaszcza biograficznych, rozbudzania ciekawości dla nowych form życia (Scott, Gratton, 2023). Teksty zamieszczone w aktualnym numerze Edukacji Dorosłych, choć pozornie różne, łączy jednak podejmowanie aktualnych dla edukacji dorosłych wyzwań.