On grammatical categorical markers (Analytical language — what does it mean?)

Posługując się materiałem języka macedońskiego, tj. jednego ze słowiańskich języków bałkańskich ocenianych często jako analityczne, autorka dowodzi, że ocena struktury gramatycznej danego języka jako „analitycznej” polega w dużej mierze na konwencji graficznej, która prepozycyjne formanty kategorialne („afiksy fleksyjne”) każe nam oceniać jako odrębne formy wyrazowe, podczas gdy formanty postpozycyjne uznajemy za rozszerzenie odpowiedniej „odmienianej” formy danego leksemu. De facto mamy do czynienia z charakterystycznym dla wielu języków europejskich procesem przenoszenia eksponentów kategorialnych z postpozycji w prepozycję. Proces ten jest od dawna obserwowany w językach romańskich, także w angielskim, ostatnio obserwujemy go i w innych językach germańskich, typowy jest dla kodów językowych objętych pojęciem ‘Average Central European’; polski jak i cała słowiańszczyzna północna jest pod tym względem konserwatywny, ale w grę wchodzi raczej tempo niż kierunek zmian. Opisywany proces motywowany jest semantycznie – u jego podstaw leży chęć zapewnienia maksymalnej przejrzystości relewantnych sygnałów gramatycznych – ważnej zwłaszcza w środowiskach wielojęzycznych – a tym samym chęć zapewnienia powodzenia procesu komunikacji.