La storicità della dottrina cristiana alla luce del Concilio Vaticano II

W nauczaniu soborowym, przede wszystkim w trzech konstytucjach: Lumen Gentium, Dei Verbum oraz Gaudium et Spes poruszana jest problematyka historyczności formuł i definicji dogmatycznych, spotkania dogmatu z historią. Rozwój dogmatów dokonuje się w płaszczyźnie dziejów Ludu Bożego, gdzie obok Urzędu Nauczycielskiego Kościoła znajduje swoje miejsce sensus fidei ogółu wierzących, namaszczonych Duchem Świętym. W poszczególnych dokumentach Vaticanum II znajdują się różnorako rozłożone akcenty dotyczące historyczności doktryny chrześcijańskiej oraz rozwoju dogmatów. Relacja zachodząca pomiędzy absolutnym i historycznym wymiarem prawdy objawionej nie ma nic wspólnego z relatywizmem. Z nauczania Soboru Watykańskiego II wynika, że nie należy mieszać historyczności przepowiadania doktrynalnego (dla którego żadna formuła nie może być wyczerpująca w swej treści) z historycyzmem relatywistycznym (dla którego żadna prawda nie może być ujęta w formułę lingwistyczną).