Rodzinne uwarunkowania cechy, ekspresji i kontroli złości wśród młodych kobiet

Celem przeprowadzonych badań było ustalenie, czy i w jakim stopniu metody wychowawcze doświadczane w dzieciństwie wiążą się z cechą, ekspresją i kontrolą złości u dorosłych kobiet. W badaniu uwzględniono karanie fizyczne, metody punitywne oraz agresję psychologiczną jako trzy odmienne metody wychowawcze, które mogą mieć wkład w natężenie różnych aspektów złości w życiu dorosłym. W badaniu udział wzięły 243 kobiety w wieku od 19. do 32. roku życia (M = 20,81, SD = 1,77). Badane oceniały, w jakim stopniu ich rodzice stosowali wobec nich trzy wyszczególnione metody wychowawcze oraz określały częstość doświadczania złości, jej ekspresji na zewnątrz i do wewnątrz oraz stopień kontroli zewnętrznej i wewnętrznej ekspresji złości. Analizy ujawniły, że w retrospektywnej ocenie metod wychowawczych, badane kobiety najczęściej doświadczały od rodziców agresji psychologicznej, to jest celowo wywoływanego poczucia winy, wstydu oraz komunikowania warunkowej miłości. Ta metoda wychowawcza okazała się również kluczową, jeśli chodzi o natężenie cechy złości oraz jej zewnętrzną i wewnętrzną ekspresję. Wbrew oczekiwaniom nie odnotowano istotnych statystycznie związków pomiędzy karaniem fizycznym a uwzględnionymi aspektami złości. Wyniki badania są dyskutowane w kontekście rodzajowej socjalizacji emocji oraz negatywnych konsekwencji psychologicznych stosowania agresji psychologicznej w wychowaniu dziecka.