Dzieciństwo nauczycieli i habitualny wzorzec ucznia – na podstawie nauczycielskich narracji

Głównym celem podejmowanej w tekście problematyki jest ukazanie wyłaniającego się z nauczycielskich narracji wzorca ucznia w nawiązaniu do odsłoniętej w trakcie ich analiz i interpretacji kategorii dzieciństwa. Retrospektywne powracanie badanych nauczycieli do tego okresu wiąże się z przywoływaniem doświadczeń gromadzonych zarówno w domu rodzinnym, jak i w szkole. Zgadzając się z Pierre’em Bourdieu, zakładam, że to w skumulowanych doświadczeniach ukryta jest pasywna strona ludzkiego habitusu – ustrukturowango i zarazem strukturującego wzorca działania i percepcji. Przyglądając się nauczycielskim doświadczeniom z dzieciństwa, postanawiam dokonać próby ich naświetlenia i ukazania, w jaki sposób na ich podstawie konstruują oni realizowane przez siebie działania edukacyjne (w obrębie niektórych ujawnionych sfer) oraz jak spoglądają na ucznia i jaki jego obraz „malują” w swych narracjach.