Tożsamość narracyjna: Człowiek jako „zwierzę samointerpretujące się”. Koncepcja tożsamości narracyjnej Charlesa Taylora

Artykuł jest poświęcony koncepcji tożsamości narracyjnej stworzonej przez CharlesaTaylora, współczesnego kanadyjskiego filozofa polityki i religii. W ujęciu tym szczególniemocno podkreśla się znaczenie perspektywy temporalnej oraz horyzontu etycznegow procesie kształtowania tożsamości człowieka, a także akcentuje się jej dialogiczny charakter.Podmiotowość będzie tu zatem nierozerwalnie związana z określonym horyzontemrealizowanego i afirmowanego dobra, zaś podmiot będzie postrzegał swój sposóbprzeżywania jako ciągłą narrację. Istotą tezy Taylora, który chce przypomnieć ponowoczesnemuczłowiekowi o tym, co stanowi o zapomnianej przez niego pełni jego tożsamości,jest więc przekonanie, że „człowiek jest zwierzęciem dokonującym autointerpretacji”– istotą, której tożsamość uzależniona jest od sposobu, w jaki pojmuje ona samą siebie.Osoba ludzka może i powinna zaangażować się we wzbogacającą przemianę tożsamościi uaktywnić zapomniane rezerwy moralne.