CZY ZA 50 LAT KTOŚ BĘDZIE WIEDZIAŁ, JAK WYGLĄDAŁA WERSALKA, CZYLI O PROBLEMACH Z DOKUMENTACJĄ SZTUKI AKTUALNEJ

Od lat 70. ubiegłego w. prawie w każdym większym mieście powstają muzea, tworzące kolekcje sztuki współczesnej. Problemy kolekcjonowania, opisywania i udostępniania muzealiów stały się istotnymi zagadnieniami współczesnego muzealnictwa. Równocześnie w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat sztuka przeszła ogromne zmiany, w miejsce tradycyjnych form wypowiedzi artystycznej, jak obraz czy rzeźba, powstają dzieła, gdzie medium jest instalacja, często wielkogabarytowa i z bardzo różnorodnych materiałów, czy nagranie audiowizualne. Natomiast metody opisu dzieł, opracowywania dokumentacji, określanie techniki wykonania i użytych materiałów pozostają takie, jak 100 lat temu. Biorąc pod uwagę dzieła o zupełnie nowatorskiej technice wykonania tradycyjne metody opisu, zapis wymiarów, używane słowniki i pojęcia całkowicie się nie sprawdzają. Problemem są również tworzone bez konsultacji z muzealnikami zajmującymi się sztuką aktualną systemy digitalizacji zbiorów. Systemy te, różne i działające w wielu muzeach, są ciągle przygotowane do wpisywania dzieł wykonanych w tradycyjnych mediach, a właściwie nawet dzieł sztuki dawnej. Słowniki pozwalające opisać pracę każdy właściciel systemu tworzy sam i choćby tak istotna kwestia, jak słownik słów kluczowych jest dowolnym wyborem każdej instytucji. Ujednolicenie słownictwa i wspólnie wypracowane decyzje, dotyczące sposobu opisywania, przechowywania, eksponowania i konserwacji / rekonstrukcji dzieł sztuki, zagadnienia kopii i oryginału w przypadku filmów, to ogromne pole do pracy, którą w najbliższym czasie muszą wykonać kustosze i konserwatorzy, zajmujący się sztuką współczesną. W innym wypadku powstaną narzędzia zupełnie nieprzystające do potrzeb, a co gorsza, niespójne nawet w obrębie jednego języka.