MIEJSCE AKTYWNOŚCI FIZYCZNEJ W RÓŻNYCH FORMACH ZAJĘĆ WOLNOCZASOWYCH MŁODZIEŻY NIEPEŁNOSPRAWNEJ INTELEKTUALNIE W STOPNIU LEKKIM

Cel pracy: diagnoza form zachowań wolnoczasowych młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie w stopniu lekkim. Materiał i metoda: Badania przeprowadzono w 2012 roku wśród uczniów Zasadniczej Szkoły Zawodowej Nr 2 w Zespole Szkół Specjalnych Nr 102 w Poznaniu. Zastosowano autorski kwestionariusz ankiety, który zawierał pytania odnośnie form zachowań wolnoczasowych w różnych porach roku, ilości czasu wolnego oraz udziału badanej młodzieży w zajęciach pozalekcyjnych i pozaszkolnych. Dodatkowo wystąpiły pytania dotyczące sytuacji społecznej badanych. Wyniki: Większość badanej młodzieży (75%) jest zadowolona z posiadanej ilości czasu wolnego. Uczniowie niezależnie od pory roku aktywnie spędzają czas wolny. Ankietowani w niewielkim stopniu korzystają z zorganizowanych zajęć sportowych – 13,8%uczestniczy w zajęciach pozalekcyjnych oraz 11,1 % w zajęciach pozaszkolnych. Wnioski: Właściwie zorganizowany czas wolny jest jednym z czynników stymulujących rozwój psychofizyczny dziecka niepełnosprawnego intelektualnie. Równocześnie poprzez stwarzanie i kształtowanie motywacji do najbardziej pożądanych społecznie form spędzania czasu wolnego można wpłynąć pośrednio na kształtowanie jego postaw i systemu wartości. Pedagogika czasu wolnego wyznacza doniosłą rolę rodzinie oraz szkole w przygotowaniu dziecka niepełnosprawnego intelektualnie do racjonalnego korzystania z zajęć rekreacyjnych. Ważnym jest wychowanie do wczasów zarówno metodą modelowania, w tym wpływu społecznego i manipulowania społecznie wartościowymi wzorami, jak i metodą zadaniową. Przygotowanie osób niepełnosprawnych intelektualnie do umiejętnego gospodarowania czasem wolnym ma kształtować u nich kulturę zabawy, wypoczynku i rozrywki, ma uczyć różnych form organizowania czasu wolnego, ma wskazać, jak zregenerować organizm od strony psychicznej i zdrowotno- fizycznej.