Cień Karusi w „Dziadach” kowieńsko-wileńskich. Nota o autointertekstualności młodego Mickiewicza

Autor w szkicu analizuje związki tematyczne, sytuacyjne i personalne zachodzące między „Romantycznością” a „Dziadami” kowieńsko-wileńskimi, wychodzi przy tym z założenia, że Mickiewicz w utworze dramatycznym podjął autointertekstualny dialog z wcześniej napisaną balladą. W „Dziadach” bowiem kwestie w „Romantyczności” nierozstrzygnięte, takie jak możliwość kontaktu między żywymi a duchami zmarłych, przedstawia jako zjawisko niewątpliwe i doświadczane przez wielu, szczególnie w trakcie „dziadowego” misterium. W rozważaniach sprawą główną staje się egzystencjalno-metafizyczny dramat Karusi i sposób przetworzenia zbioru zagadnień i problemów wiążących się z tą postacią w „Dziadach” kowieńsko-wileńskich.

In his sketch, the author analyses the thematic, situational, and personal relations between “Romantyczność” (“Romanticism”) and “Dziady” kowieńsko-wileńskie (“Forefathers’ Eve” Part II and IV), and his assumption is that Mickiewicz in his drama enters into an autointertextual dialogue with his own ballad composed earlier. The concerns, such as a possibility of contact between the living and the spirits of the deceased, unsettled in “Romantyczność”, in “Dziady” are unquestionable and experienced by many, especially during the Forefathers’ Eve ceremony. The central focus of the investigation is Karusia’s existential-metaphysical drama and the mode of transforming the collection of issues and problems connected with this figure in “Dziady” kowieńsko-wileńskie.