Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Tytuł pozycji:

Dziecięce odgrywanie traumy we współczesnym teatrze serbskim

Tytuł:
Dziecięce odgrywanie traumy we współczesnym teatrze serbskim
Children’s traumatic enactment in contemporary Serbian theatre
Детское исполнение роли травматизма в современном сербском театре
Autorzy:
Gabriela abrasowicz
Tematy:
children’s perspective
elements of children’s play
Serbian contemporary theater
trauma
violence
детская перспектива
насилие
сербский современный театр
травма
элементы детской игры
Język:
polski
Dostawca treści:
CEJSH
Artykuł
  Przejdź do źródła  Link otwiera się w nowym oknie
The problem of traumatic codes in post-Yugoslav theater is increasingly attracting attention of many researches. Dramas written by Serbian authors: Biljana Srbljanović, Milan Marković and Tanja Šljivar depict the historical background and tragedies from children’s point of view. The youngest citizens, the voices of the traumatized culture, participate in the process of re-enacting incriminating events through (in)offensive plays and games. This article considers idiosyncrasies of representation of trauma in Serbian theater and drama through the construction of figures of children, victims and witnesses, who intensify the tragedy, but also get the recipients thinking about the possibilities of working through the trauma and adapting to the new post-war and post-transition reality. This phenomenon is particularly reflected in dramas Family Stories (B. Srbljanović), Maya and Me and Maya (M. Marković), Scratching or How My Grand­mother Killed Herself (T. Šljivar).

Вопрос травматических кодов, представленных в пост-югославском театре все больше привлекает к себе внимание многих исследователей. Драмы, написанные сербскими авторами: Бильяной Срблянович, Миланом Марковичем и Таней Шлийвар представляют исторические предпосылки видения трагедии, представленной с точки зрения детей. Самые молодые граждане — конкретные голоса трав­матической культуры — участвуют в воспоминаниях о трагических событиях во время (не)винных игр. В статье содержатся соображения по поводу специфического способа представления травмы в сербской драме и театре путем представления персонажей детей — жертв и свидете­лей — которые не только усиливают чувство трагедии, но, как правило, заставляют задуматься о возможностях работы над травмой и адаптироваться к новой реальности после войны и к изменениям. Эта специфика находит свое отражение в анализируемых текстах: Семейные си­туации (Б. Срблянович), Maя и я и Maя (М. Маркович), Царапание или Как умерла моя бабушка (Т. Шлийвар).

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies