Od prawa patronackiego do ius mandati. Powierzanie terenów do ewangelizacji w Afryce

Autor przedstawia podporządkowanie misji ad gentes w Afryce danemu Portugalii przywilejowi padroado. Ten przywilej stał się podstawą tzw. „misji patronackiej”, która położyła się cieniem na ewangelizacji Afryki, skutecznie ją blokując przez utożsamianie misji z interesami Imperium Portugalskiego. Do prowadzenia misji przez długi czas nie dopuszczano nie-Portugalczyków oraz misjonarzy posyłanych przez Kongregację Rozkrzewiania Wiary. Mimo to Kongregacja Rozkrzewiania Wiary rozwinęła system prefektur i wikariatów apostolskich, które były podporządkowane bezpośrednio papieżowi. Było to wykorzystanie luki prawnej, która z czasem stała się praktyką Kongregacji. Pewne zasady z systemu padroado paradoksalnie stosowano jeszcze w XX w.

The author presents the subordination of the mission ad gentes in Africa to the privilege of the padroado given to Portugal. This privilege became the basis of the so-called “patronage mission”. It cast a shadow on the evangelization of Africa effectively blocking it by identifying the mission with the interests of the Portuguese Empire. For a long time non-Portuguese and missionaries sent by the Congregation for the Propagation of the Faith were not allowed to carry out missions. Nevertheless, the Congregation for the Propagation of the Faith developed a system of prefectures and apostolic vicariates that were subordinated directly to the pope. This was an exploitation of a legal loophole which over time became the practice of the Congregation. Paradoxically, some rules from the padroado system were still used in the 20th century.