Inwigilacja agenturalna funkcjonariuszy Policji Państwowej w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie (wrzesień 1939-maj 1940)

W obozie ostaszkowskim, podobnie jak w dwóch pozostałych obozach specjalnych - Kozielsku i Starobielsku, NKWD starało się, poprzez rozbudowaną sieć agentów i informatorów, pozyskać za wszelką cenę informacje bardzo istotne dla politycznych i wojskowych celów ZSRR. Środowisko jenieckie obozu ostaszkowskiego, które w głównej mierze składało się z policjantów, zostało bardziej rygorystycznie potraktowane przez władze radzieckie niż jeńcy z pozostałych obozów specjalnych. Sprawozdania pokontrolne obozu wytworzone przez funkcjonariuszy NKWD ewidentnie dowodzą, że policjanci i wyżsi urzędnicy państwowi w absolutnej większości byli aktywnymi kontrrewolucjonistami, zwolennikami odrodzenia Polski i nie byli życzliwie nastawieni do Związku Radzieckiego. Najmniejsza liczba uratowanych (wobec różnych danych) z obozu, w którym osadzono największą liczbę jeńców, jest niepodważalnym tego dowodem.

In the Ostashkov camp, as in two other special camps – in Kozelsk and Starobelsk, through an extensive network of agents and informants, the NKVD tried to obtain at any cost the information which was very important from the point of view of political and military goals of the USSR. Prisoners of war from the Ostashkov camp, mainly police officers, were treated in a much stricter way by the Soviet authorities than the prisoners of other special camps. Post-inspection reports from the camp prepared by the NKVD officers clearly show that the police officers and senior state officials were in the absolute majority active counter-revolutionaries and supporters of the rebirth of Poland, ill-disposed towards the Soviet Union. The lowest number of survivors (basing on various data) from the camp in which the highest number of prisoners was placed is an indisputable proof in this respect.