Specimen pudoris, czyli o rozmowie Jakuba Pizona z Lukrecją w epigramatach Andrzeja Krzyckiego

W artykule analizuję nowołacińskie epigramaty Andrzeja Krzyckiego (Andreas Cricius, 1482–1537) związane z Lukrecją oraz z osobą Jakuba Pizona (Jacobus Piso, ? –1527), legata papieża Juliusza II, powstałe prawdopodobnie w 1510 roku. Epigramaty te odwołują się do iluzji malarstwa, dotyczą przedstawienia malarskiego wyobrażającego samobójstwo Lukrecji, któremu przypisują moralno-pedagogiczne, estetyczne czy etyczne cele. Bogate aluzje literackie w epigramatach Krzyckiego o charakterze satyrycznym zwrócone są przeciw Pizonowi, są satyrycznym ujęciem homoseksualnych preferencji legata.

In the paper the author analyses the New Latin epigrams by Andreas Cricius (1482–1537) connected with Lucretia and with the figure of Jacobus Piso (? –1527), a legate of the Pope Julius II, produced probably in the year 1510. The epigrams refer to the illusion of painting, concern the painterly illustration of Lucretia’s suicide to which they assign moral-pedagogical, aesthetic, and ethic aims. Rich literary allusions of satirical character in Cricius’ epigrams are directed against Piso—they are satirical depiction of the legate’s homosexual preferences.