CLIMATE CHANGE MITIGATION JUSTICE AND THE NO-HARM PRINCIPLE

Każdy przydział emisji prowadzi do przyznania praw emisyjnych opartych na sprawiedliwości dystrybutywnej (nawet jeśli taktyka była wcześniej zweryfikowana pod względem utylitaryzmu na poziomie filozoficznym). W konsekwencji podejście sprawiedliwości dystrybuowanej legitymizuje poziom emisji. Gdy konkretny poziom emisji zostaje uprawomocniony, o ile jest zgodny z ustanowionym budżetem emisji, w celu podziału uprawnień do emisji, w momencie , gdy poziom emisji osiągnął pewien niebezpieczny poziom pojawia się zrozumiała potrzeba zachowania funkcjonującego „zrównoważonego” programu klimatycznego. Z perspektywy Foucaultowskiej archeologii wiedzy i w celu oceny epistemologii zmiany klimatu będzie możliwe podważenie możliwości przejścia z modelu definiowania norm prawa socjalnego na model łagodzenia skutków zmiany klimatu.