Elementy „ludowe” w religijności współczesnej?

W artykule zwrócono uwagę na stosunkowo rzadko przywoływane dziś w socjologii pojęcie religijności ludowej. Na pierwszy rzut oka kategoria ta wydaje się już nieaktualna, ze względu na zanik tradycyjnych chłopskich społeczności. Współcześnie jednak w ramach religijności kościelnej dostrzec można dość silny nurt zawierający elementy klasycznie przypisywane religijności ludowej. Inicjowany przez przedstawicieli instytucji religijnej w Polsce spotyka się z pozytywnym oddźwiękiem ze strony części ludzi związanych z Kościołem. „Stare”, przypisywane „wiejskiemu ludowi” cechy, określane jako sensualizm, praktycyzm, wrażliwość mirakularna czy społeczny charakter religijności, odnajdywane we współczesnych kontekstach trudno traktować jako relikty przeszłości.

The notion of popular religiosity, relatively rarely evoked in the contemporary sociology, is dealt with in the paper. At the first sight, this category seems to be not up-to-date any more because of the decline of traditional peasant communities. Today, however, a comparatively strong trend comprising some elements classically attributed to the popular religiousness can be observed within the frame of the Catholic Church religiosity. Initiated by representatives of a religious institution, it meets with a positive response of some people related to the Church. The “old” features, ascribed to “village people”, termed as sensualism, practicalness, miracular sensibility, or social quality of religiousness found in contemporary contexts should not be merely treated as the relics of the past.