Nooks and Crannies in Visible Cities: 3D Re-imagining Techniques for Archaeology and Architecture in Film

With the success of the BBC and PBS series such as Italy’s Invisible Cities (2017), Ancient Invisible Cities (2018), and Pompeii: New Secrets Revealed (2016), made in collaboration with ScanLab and employing LiDAR scanning and 3D imaging techniques extensively, popular television programmes grasped the aesthetics of spectral 3D mapping. Visualizing urban topographies previously hidden away from view, these shows put on display technological prowess as means to explore veritably ancient vistas. This article sets out to investigate cinematographic devices and strategies – oscillating between perspectives on built heritage championed by two figures central to the 19th-century discourse on architecture: Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc and John Ruskin – manipulating the image in a rivalry for the fullest immersion into a traversable facsimile of past spatialities.

Sukces serii produkcji BBC i PBS zatytułowanych Niewidzialne miasta Włoch (2017), Niewidzialne miasta starożytności (2018) czy Pompeje: Nowe tajemnice ujawnione (2016) jest jednocześnie sukcesem współpracy twórców z grupą ScanLab, które wykorzystuje urządzenia typu LiDAR oraz technologie obrazowania trójwymiarowego do zobrazowania estetyki analizy przestrzennej. Wizualizowanie topografii miejskiej – wraz z jej podziemnymi formacjami, wcześniej niezarejestrowanymi w dokumentacji – stworzyło okazję do eksponowania sposobu działania zaawansowanej techniki w tworzeniu spójnego obrazu przeszłości. Autor koncentruje się na metodzie wizualizowania tych wcześniej niedostępnych przestrzeni oraz na strategiach zanurzania widza w tej reprezentacji/symulacji, a przy tym oscyluje między skrajnymi poglądami na problematykę zachowania/odtwarzania dziedzictwa materialnego, jakie wypracowali Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc i John Ruskin.